وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (127 )رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (128 )
كعبه خانه توست، اوّلين مسجدى است كه روى زمين بنا شده است، در گذر زمان در اثر سيل، ساختمان كعبه فرو ريخت و تو از ابراهيم(عليه السلام)خواستى تا كعبه را باز سازى كند. ابراهيم(عليه السلام)همراه با جوان خود، اسماعيل(عليه السلام)شروع به بازسازى كعبه كردند.
ابراهيم(عليه السلام)نگاه كرد، پايه هاى كعبه مقدارى بالا آمده بود، در اين لحظه او دست به دعا برداشت و چنين گفت: "خدايا ! اين عمل را از ما بپذير كه تو شنوا و دانا هستى، خدايا ! ما را تسليم فرمان خود قرار بده و كارى كن كه نسل ما هم تسليم تو باشند، خدايا ! راه و رسم عبادت را نشانمان بده و توبه ما را بپذير كه تو، توبه پذيرِ مهربان هستى ! بارخدايا ! از تو مى خواهم تا در نسل من، پيامبرى قرار دهى كه سخنت را براى مردم بخواند و به آنان كتاب و حكمتت را بياموزد و آنان را رشد داده و از پليدى ها پاك نمايد".
بايد در اين دعاى ابراهيم(عليه السلام)فكر كنم، به راستى كه او الگوى كاملى است، من از او ياد مى گيرم كه در هنگام دعا فقط به فكر خود و زمان خود نباشم، بايد دعايم فراتر از زمان و مكان باشد، براى نسل خود طلب هدايت و رحمت كنم.
بايد بخواهم كه به من و نسلم روحيّه تسليم عنايت كنى تا در مقابل فرمانت تسليم باشيم و هرگز از روى خودخواهى با فرمان تو مخالفت نكنيم.

* * *