يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبَا وَيُرْبِي الصَّدَقَاتِ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ كَفَّار أَثِيم (276 )
در زمان پيامبر خيلى ها تصوّر مى كردند كه با ربا مى توانند ثروت خود را زياد كنند، اكنون از يك قانون مهم خبر مى دهى، قانونى كه خيلى ها از آن مطّلع نيستند، وقتى من به ظاهرِ زندگى رباخوار نگاه مى كنم، خيال مى كنم كه او ثروت زيادى دارد و پول زيادى جمع كرده است، امّا تو عهد كرده اى ثروتى را كه از راه ربا به دست آمده است، نابود كنى !
مهم پول زياد نيست، مهم اين است كه اين پول بركت داشته باشد، تو بركت را از ثروتى كه از راه ربا جمع شده است مى گيرى، رباخوار يك عمر، پولى را جمع مى كند، امّا اين پول هرگز بركت ندارد، اين سرمايه را به هر كارى بزند، ضرر مى كند، چه بسا اين پول را صرف دارو و درمان بيمارى ها كند، به دردهايى مبتلا مى شود كه تصوّرش را هم نمى كرد.
ثروت چه وقت ارزش دارد؟ وقتى كه به انسان آرامش دهد، امّا تو عهد كرده اى كه پول رباخوار چيزى جز دردسر نباشد، درست است كه رباخوار ثروتمند شده است، امّا اين ظاهرِ قضيّه است، ثروت واقعى آن آرامش است كه در قلب انسان جاى دارد، رباخوار با اين كار دين خود را مى فروشد، به جنگ تو مى آيد، او هرگز روى آرامش را نخواهد ديد، ثروت دارد، امّا راحتى و آرامش ندارد.
تو از قانون ديگرى هم سخن مى گويى، به كسانى كه كار خير مى كنند و صدقه مى دهند، بركت مى دهى، آرامش روح و جان مى دهى، آرى، كسى كه قسمتى از مال خود را به فقيران مى دهد، با تو معامله مى كند، رضايت و خشنودى تو را براى خود مى خرد، تو هم عهد كرده اى كه به مال او بركت بدهى، شايد پول كمترى داشته باشد، امّا اين پول بركت دارد، او با پول خود هر كارى كند، سود واقعى مى برد، او با پول خود تجارت مى كند و تو به كار او بركت مى دهى. مهم تر از همه، آرامش را به او هديه مى كنى، زندگى راحت و باصفايى دارد، تو اين بنده خود را دوست دارى.
به راستى آيا ثروتى بالاتر از اين دوستى و محبّت وجود دارد و آيا بدبختى بالاتر از دور بودن از رحمت و محبّت خداوند براى رباخوار وجود دارد؟

* * *