يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَذَرُوا مَا بَقِيَ مِنَ الرِّبَا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ( 278 ) فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا فَأْذَنُوا بِحَرْب مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَإِنْ تُبْتُمْ فَلَكُمْ رُءُوسُ أَمْوَالِكُمْ لَا تَظْلِمُونَ وَلَا تُظْلَمُونَ (279 ) وَإِنْ كَانَ ذُو عُسْرَة فَنَظِرَةٌ إِلَى مَيْسَرَة وَأَنْ تَصَدَّقُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (280 )
از همه مؤمنان مى خواهى تا از ربا پرهيز كنند، رباخوارى با روح ايمان سازگار نيست، انسان باايمان از مال حرام دورى مى كند و اين نشانه تقوا و پارسايى اوست.
هر كس كه از رباخوارى پرهيز نكند به جنگ تو و پيامبر تو آمده است، آرى، رباخوارى، اعلام جنگ با تو و پيامبر است. رباخوارى باعث مى شود تعادل اقتصادى جامعه به هم بريزد و عدّه اى روز به روز ثروتمندتر و گروهى ديگر روز به روز فقيرتر شوند، اگر رباخوارى در جامعه اى رواج يافت مردم ديگر به يكديگر كمك نخواهند كرد و هر كس به فكر سود بيشتر خواهد بود.
رباخواران بايد توبه كنند، مى توانند اصل پولى را كه به ديگران داده اند، از آنان پس بگيرند ولى گرفتن سود آن حرام است. اگر كسى از رباخوارى پولى را قرض بگيرد، بايد اصلِ پول رباخوار را به او پس بدهد، نمى تواند به بهانه حرام بودن ربا، اصل پول را براى خود بردارد، فقط سود پول را كه به صورت ربا مى باشد، حرام است و نبايد پرداخت شود.
اكنون كه رباخوار توبه كرده است و مى خواهد فقط اصل پول خود را پس بگيرد، بايد شرايط بدهكار را در نظر بگيرد، اگر او نمى تواند فعلاً پول را پس بدهد، مهلت دهد تا او در هنگام توانايى به پرداخت بدهى خود اقدام كند، اگر هم واقعاً نمى تواند بدهى خود را بدهد، چه بهتر كه به نيّت صدقه از دريافت آن، صرف نظر كند كه اين، كار انسانى ارزشمندى است.

* * *