مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّة أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَة مِئَةُ حَبَّة وَاللَّهُ يُضَاعِفُ لِمَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ (261 )
وضع اقتصادى مردم روى اخلاق و آرمان و رفتار آنان تأثير مى گذارد، جامعه اى كه با توحيد آشنا شد و از طاغوت فاصله گرفت، بايد نگاه درستى به دنيا و ثروت داشته باشد، براى همين از "انفاق" سخن مى گويى و از همه مى خواهى به نيازمندان كمك كنند تا فقر از جامعه ريشه كن شود و جامعه توحيدى از آسيب هاى فقر در امان بماند.
تو مى دانى دل من اسير دنيا مى شود، دلبستگى من به مال و ثروت دنيا زياد است، براى همين مى خواهى تا اين دلبستگى را كم كنم و با ثروت خود، كارهاى نيك انجام دهم، به نيازمندان كمك كنم.
دير يا زود مرگ به سراغم خواهد آمد و به جز كفن، هيچ چيز ديگر نمى توانم با خود ببرم، چقدر خوب است به نيازمندان كمك كنم، كارهاى خير انجام دهم، مالى كه در راه تو خرج شود سرمايه اى براى روز قيامت خواهد بود.
اكنون برايم مثالى مى زنى، از من مى خواهى به دانه گندم نگاه كنم، اگر اين دانه در زمينى مناسب قرار گيرد و از آب سيراب شود، رشد مى كند و بعد از چند ماه، هفت خوشه مى دهد كه هر خوشه آن، صد دانه گندم دارد.
وقتى كه كشاورز دانه هاى گندم را در دل خاك قرار مى داد، مى دانست چه مى كند، او به آينده ايمان داشت، ولى كسى كه از كشاورزى هيچ اطّلاعى ندارد، شايد با خود مى گويد چرا كشاورز اين گندم ها را در خاك مرطوب قرار مى دهد؟ او سرمايه خود را از دست مى دهد. مى توانست با اين گندم ها، نانى تهيّه كند. چند ماه مى گذرد، فصل برداشت فرا مى رسد، هر دانه گندم، هفتصد دانه شده است، كشاورز خوشحال است.
مؤمن مى تواند با سرمايه خود، ماشين بهتر، خانه بهتر و... تهيّه كند، امّا اين كار را نمى كند، او باور دارد پولى را كه در راه تو بدهد، صدها برابر خواهد شد و به او باز خواهد گشت، فقط بايد تا زمان برداشت صبر كرد، دير يا زود مرگ فرا مى رسد، آن وقت او مى بيند كه تو سرمايه اش را هفتصد برابر بلكه بيشتر از آن كرده اى و به او برمى گردانى.

* * *