شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآَنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَات مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَر فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّام أُخَرَ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (185 )
تو ماه رمضان را براى روزه دارى برگزيدى، اين ماه مباركى است، ماهى كه قرآن را در آن نازل كرده اى، قرآنى كه مايه هدايت انسان است و حقّ را از باطل جدا مى كند.
تو در ماه رمضان همه را به مهمانى خود دعوت مى كنى تا رحمت و مهربانيت را بر آنان نازل كنى. اين ماه، بهار توبه است، در اين ماه، درهاى رحمت خود را بر روى بندگانت باز مى كنى و توبه آنان را مى پذيرى و آنان را از همه زشتى ها پاك مى كنى.
آرى، دستور تو بر اساس آسانى و طاقت انسان است، كسى كه مسافر يا بيمار است، نبايد روزه بگيرد. هرگز بر بندگان خود سخت نمى گيرى. از بندگانت مى خواهى شكرگزار نعمت هاى تو باشند، روزه گرفتن خود زمينه ساز شناخت نعمت هاى تو و سپاسگزارى از توست. ما بايد تو را به بزرگى ياد كنيم و با جان و دل همه دستوراتت را انجام دهيم و باور كنيم اين تنها راه سعادت ماست.

* * *