وَالْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلَادَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَنْ يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ وَعَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَكِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لَا تُكَلَّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَهَا لَا تُضَارَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلَا مَوْلُودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَلِكَ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَنْ تَرَاض مِنْهُمَا وَتَشَاوُر فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا وَإِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلَادَكُمْ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِذَا سَلَّمْتُمْ مَا آَتَيْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (233 )
اكنون كه سخن از حقوق زنان به ميان آمده است، به اين مناسبت تو به بيان حقّ شيردهى مادر به نوزاد خود مى پردازى و اين حقّ را در شش قانون بيان مى كنى:
1 - مادر حقّ دارد كه به مدّت دو سال فرزند خود را شير بدهد و در اين مدّت حقّ نگهدارى و سرپرستى نوزاد به عهده مادر است، البتّه مادر مجبور نيست كه حتماً دو سال كامل به نوزادش شير بدهد، مى تواند مدّت كمترى هم شير بدهد ولى سرپرستى كودك تا دو سال با مادر است، اين به سبب رعايت عواطف مادر و توجّه به حال كودك است.
2 - هزينه زندگى مادر از نظر غذا و لباس در دوران شيردهى بر عهده پدر مى باشد تا مادر بتواند با خيال آسوده، فرزندش را شير بدهد.
در واقع اگر زنى از همسرش طلاق گرفته باشد بعد از طلاق و گذشتن سه دوره عادت ماهيانه، ديگر مخارج آن زن بر عهده مرد نيست، اگر زن از آن مرد، نوزادى داشته باشد، مرد نمى تواند آن نوزاد را از مادرش بگيرد و بايد دو سال صبر كند و در اين دو سال مخارج مادر را پرداخت نمايد.
3 - پدر و مادر نبايد سرنوشت كودك خود را قربانى اختلافات خود كنند، پدر بايد اجازه بدهد كه كودك به مدّت دو سال نزد مادر بماند و مادر هم بايد اجازه بدهد پدر، فرزندش را ببيند.
4 - اگر در اين مدّت شيردهىِ مادر، مرد از دنيا برود، وارثان آن مرد بايد عهده دار مخارج مادر بشوند و احتياجات او را در اين دو سال شيردهى برآورده كنند.
5 - زمان از شير گرفتن كودك قبل از دو سال، به تصميم پدر و مادر بستگى دارد، اين زمان با توجّه به وضع جسمى كودك و با هم فكرى و توافق پدر و مادر معيّن مى شود.
6 - هرگز نمى توان از حقّ شير دادن و سرپرستى مادر جلوگيرى كرد. گاهى پيش مى آيد كه مادر از اين كار انصراف مى دهد يا مانعى براى او پيش مى آيد، در اين صورت مى توان نگهدارى و شير دادن به كودك را به دايه مناسبى واگذار كرد و بايد حقّ دايه را نيز پرداخت نمود.

* * *