كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِنْكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آَيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ (151 ) فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ (152 )
محمّد(صلى الله عليه وآله)را براى هدايت ما فرستادى، پيامبرى كه همانند ما بود و براى همين مى تواند الگو باشد، آرى، تو پيامبر را از ميان فرشتگان قرار ندادى، مى خواستى او از جنس بشر باشد تا از دردها، نيازها و مسائل ما آگاه باشد.
محمّد(صلى الله عليه وآله)را از ميان انسان ها برگزيدى، او را فرستادى تا سخن و پيام تو را بخواند، ما را از آلودگى ها پاك كند و به سوى روشنايى ها و زيبايى ها ببرد، دانش آسمانى بياموزد و ما را از جهالت و نادانى نجات دهد.
اكنون از ما مى خواهى تا به ياد تو باشيم، تو سرچشمه همه خوبى ها هستى، اگر همواره به يادت باشيم، زيبايى ها در زندگى ما رشد مى كند، روح و جان ما نيز پاك و روشن مى شود.
به راستى اگر ما به ياد تو باشيم، تو هم ما را ياد خواهى كرد ، رحمت و مهربانى مخصوص خود را نازل خواهى كرد.
البتّه ياد تو تنها با زبان نيست، بلكه بايد با دل و جان تو را ياد كنيم، اگر زمينه گناه برايم پيش آمد و از آن دورى كردم، اين همان يادِ توست، واى به حال كسى كه فقط به زبان تو را ياد مى كند، امّا هنگام گناه با اشتياق به سوى گناه مى دود !

* * *

از من مى خواهى تا شكر نعمت هايت را به جا آورم و هرگز كفرانِ نعمت نكنم. معلوم است كه شكر كردن، فقط به زبان نيست، اگر من هزار بار بگويم: "خدايا ! شكر"، امّا نعمت هايت را به طور صحيح، مصرف نكنم، شكر تو را به جا نياورده ام.
بايد فكر كنم، مرا براى چه آفريده اى؟ آيا هدف از خلقت من اين بوده كه خوب بخورم، خوب گردش كنم و خوب بخوابم؟
اگر من هر روز صدبار سجده شكر به جا آورم، امّا سرمايه هاى وجودى خود را، فقط در راه جمع آورى ثروت دنيا صرف كنم، باز هم بنده شكرگزارت نيستم ! بايد بدانم براى چه خلق شده ام، نگاه من بايد به آينده باشد، آينده اى كه دير يا زود فرا خواهد رسيد، بايد براى زندگى بعد از اين دنيا، توشه برگيرم، اين دنيا محلّ امتحان است، اينجا مزرعه آخرت است، اگر فراموش كنم كه براى چه در دنيا هستم و فقط به فكر دنياى خود باشم، شكر تو را به جا نياورده ام.

* * *