وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِنْ لَا تَشْعُرُونَ (154 )
سال دوم هجرى، پيامبر همراه با مسلمانان به جنگ كافران رفت، در منطقه اى به نام "بدر" جنگ آغاز شد و در اين ميان، چهارده نفر از مسلمانان به شهادت رسيدند.
اكنون از مسلمانان مى خواهى تا بدانند شهيدان زنده اند، آنان هرگز نمرده اند، آرى، هر كس در راه تو كشته شود، زنده است، آنان در جوار رحمت تو زندگى مى كنند و غرق شادى و بشارت هستند.
نمى توانم معناى زندگى آنان را بفهمم، من تصوّر مى كنم كه آن ها هم مثل بقيّه مردم مرده اند، امّا تو مى گويى آنان زنده اند.
عشق به شهادت در راه تو باعث مى شود تا مسلمانان براى مبارزه با ظلم و ستم وارد ميدان شوند و هرگز از كشته شدن نهراسند، شهادت، سعادت و زندگى جاودان و افتخار ابدى است، نه مرگ و نابودى ! اين واقعيّتى است كه براى خيلى ها قابل درك نيست.
بارخدايا ! از تو مى خواهم شهادت در راه خودت را نصيبم كنى، آرزو دارم كه در راه امام زمان خويش شهيد شوم، دوست ندارم در بستر بميرم، دوست ندارم مرگ من، مردن باشد، كارى كن كه من شهيد شوم و اين گونه به زندگى واقعى برسم !
آرى، وقتى قرار است من در مسير پيامبران قدم بردارم بايد در برابر ستمكاران قيام كنم، بايد دست از بى خيالى بردارم، بايد بر سر ظالمان فرياد برآورم، طبيعى است كه اين رفتار خطراتى را برايم در پى دارد، بايد آماده باشم كه سختى ها را به جان بخرم، بايد از زندگى فانى دنيا چشم بپوشم، دل از همسر و فرزندان خويش برگيرم.
چگونه ممكن است اين اتّفاق بيفتد؟ وقتى كه باور كنم، شهادت، زندگى واقعى است، تو مى خواهى من به اين نقطه برسم، آن وقت است كه هيچ چيز در دلم هراس ايجاد نمى كند.
آرى، مهم نيست به هدف خود مى رسم يا نه، مهم اين است كه من با شهادت به زندگى واقعى مى رسم.

* * *