وَلَا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لاَِيْمَانِكُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَيْنَ النَّاسِ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (224 )لَا يُؤَاخِذُكُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فِي أَيْمَانِكُمْ وَلَكِنْ يُؤَاخِذُكُمْ بِمَا كَسَبَتْ قُلُوبُكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ ( 225 )
اگر بين زن و شوهرى اختلافى پيش آمد، نزديكان بايد براى رفع اختلاف آن دو تلاش كنند. در زمان پيامبر شخصى به نام "ابن رواحه"، دختر خود را شوهر داد، بعد از مدّتى دختر با همسرش اختلاف پيدا كرد. وقتى ابن رواحه از اين ماجرا مطّلع شد، به جاى اينكه براى صلح دختر و داماد خود اقدام كند، با عصبانيّت قسم خورد كه هرگز براى صلح آن دو اقدام نكند.
بعد از مدّتى از اين كار خود پشيمان شد، نزد پيامبر آمد و گفت من چنين قسمى خورده ام، اكنون مى خواهم براى نجات زندگى دخترم كارى بكنم، امّا نمى دانم چه كنم؟ آيا بايد به اين قسم پايبند باشم؟
اين دو آيه را بر پيامبر نازل كردى و از مسلمانان خواستى تا به نام تو قسم ياد نكنند و نام تو را كوچك نكنند و براى اصلاح بين مردم اقدام كنند.
تو اعلام مى كنى سوگندى كه در حال خشم و عصبانيّت و يا از روى عادت و بدون توجّه گفته شود، هيچ اعتبارى ندارد، فقط سوگندى را بايد ترتيب اثر داد كه از روى توجّه باشد و گوينده عمداً گفته باشد.
پيامبر به ابن رواحه خبر داد كه او مى تواند براى صلحِ دختر و دامادش اقدام كند زيرا سوگند او در حال خشم زياد و بدون توجّه بوده است.

* * *