يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ (40 )
خدايا ! من با راز آفرينش خود آشنا شدم. اكنون مى خواهى از تاريخ انسان برايم بگويى. اوّلين امّت بزرگ تاريخ، بنى اسرائيل بودند، تو در اينجا درباره آنان سخن مى گويى، تا من از سرنوشتشان عبرت بگيرم و لغزش هاى آنان را بشناسم و از آن ها پرهيز كنم.
به راستى بنى اسرائيل چه كسانى بودند؟ كجا و در چه زمانى زندگى مى كردند؟
"اسرائيل" نام ديگر يعقوب(عليه السلام)است. يعقوب، نوه ابراهيم(عليه السلام)بود (يعقوب پسر اسحاق بود و اسحاق هم پسر ابراهيم(عليه السلام)بود). يعقوب، حدود سه هزار سال قبل در كنعان (منطقه اى در شام يا سوريه) زندگى مى كرد. او پيامبر بود و دوازده پسر داشت، يكى از آن ها يوسف(عليه السلام)بود. يوسف بعد از سختى هاى زياد در مصر به مقام بزرگى رسيد، براى همين بود كه همه پسران يعقوب به مصر هجرت كردند. كم كم تعداد آنان زياد شد، از نسل اين دوازده برادر، قوم بنى اسرائيل شكل گرفت.
بعد از مدّتى قوم بنى اسرائيل گرفتار ظلم و ستم فرعون شدند، خدا موسى(عليه السلام)را براى نجات آنان فرستاد، بين يعقوب(عليه السلام)و آمدن موسى(عليه السلام)حدود هشتصد سال فاصله بود. با آمدن موسى(عليه السلام)، دين يهود شكل گرفت.

* * *

تو با بنى اسرائيل چنين سخن مى گويى: نعمت هايى كه به شما داده ام را به ياد بياوريد، به عهد و پيمان من وفا كنيد تا من هم به عهد و پيمان خود وفا كنم !
من هم كه اكنون اين سخن تو را مى خوانم بايد همواره به ياد نعمت هايى باشم كه به من داده اى، اين گونه است كه محبّت تو در قلبم زياد و زيادتر مى شود.
شنيده ام كه روزى از موسى(عليه السلام)خواستى تا تو را دوست بدارد و كارى كند كه مردم هم تو را دوست داشته باشند.
وقتى موسى(عليه السلام)اين سخن را شنيد به فكر فرو رفت. محبّتِ تو در قلب موسى(عليه السلام)موج مى زد، هيچ چيز و هيچ كس را به قدر تو دوست نداشت، امّا نمى دانست چه كند كه مردم تو را بيشتر دوست داشته باشند.
بايد راه حلّى پيدا مى كرد، امّا هر چه فكر كرد چيزى به ذهنش نرسيد. سرانجام از تو كمك خواست:
ــ خدايا ! چه كنم كه بندگانت تو را دوست داشته باشند؟ چگونه مى توانم قلبشان را با محبّت تو آشنا كنم؟
ــ اى موسى ! من نعمت هاى زيادى به بندگانم داده ام، كارى كن كه آنان نعمت هاى من را به ياد آورند، اى موسى ! نعمت هايم را براى آن ها بگو، آن وقت خواهى ديد كه چگونه مرا دوست خواهند داشت.[47]

* * *

از بنى اسرائيل مى خواهى تا به عهد و پيمانت وفادار بمانند، اگر آنان به آن عهد وفادار بمانند، تو هم به عهد خود وفا خواهى نمود. از آنان خواسته اى تا هرگز بُت ها را نپرستند، به دستورهاى تو عمل كنند و از اختلاف دورى كنند، در مقابل به آنان وعده بهشت دادى.
اكنون من هم بايد به عهد و پيمان خود وفا كنم، در اين صورت است كه مى توانم اميد داشته باشم مرا در بهشت خود جاى دهى، امّا به راستى عهد و پيمان بزرگ من چيست؟
مى دانم قرآن كتابى نيست كه فقط از گذشته بگويد، قرآن از همه زمان ها سخن مى گويد. از من مى خواهى بر سر آن پيمان بزرگ بمانم. پيمانى را كه از من گرفته اى فراموش نمى كنم !
كدام پيمان؟
روزى كه روح همه انسان ها را آفريدى، روزى كه از همه پيمان گرفتى. آن روز را فراموش نمى كنم. چه روزى بود آن روز !
تو با همه سخن گفتى. از ما سؤال كردى: آيا من خداى شما نيستم؟ همه در جواب گفتيم: آرى ! شهادت مى دهيم كه تو خداى ما هستى.[48]
سپس، تو پيامبرانت را برايمان معرّفى كردى. بعد، نوبت به معرّفى جانشينانِ پيامبران رسيد. آنان را نيز معرّفى كردى و به همه دستور دادى تا از پيامبران و جانشينانشان اطاعت كنند.
آن روز بود كه دوازده امام خويش را شناختم، امامتشان را پذيرفتم، عهد كردم كه در مقابل آنان تسليم باشم و گوش به فرمانشان باشم.[49]
امروز هم امامت مهدى(عليه السلام)را باور دارم، گوش به فرمان او هستم، منتظر مى مانم تا ظهور كند و همچون سربازى در خدمتش باشم.[50]
از من مى خواهى تا بر اين عهد و پيمان وفادار بمانم، اگر من اين كار را كنم تو هم به عهد خود وفا خواهى نمود و مرا وارد بهشت خواهى كرد.[51]

* * *