يَسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَال فِيهِ قُلْ قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَصَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَكُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا وَمَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُولَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالاَْخِرَةِ وَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (217 ) إِنَّ الَّذِينَ آَمَنُوا وَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَةَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (218 )
گروهى از پيامبر درباره ماه هاى حرام سؤال مى كنند و تو به پيامبر خود وحى مى كنى بگويد كه جنگ در اين ماه ها، حرام است و گناه بزرگى است، مسلمانان در ماه رجب، ذى القعده، ذى الحجّه و مُحرّم با هيچ كس جنگ نكنند و حرمت اين ماه ها را نگاه دارند.
البتّه اگر در اين ماه ها دشمنى به مسلمانان حمله كرد آنان مى توانند از خود دفاع كنند.
سپس به اين نكته اشاره مى كنى كه گناه بُت پرستى بيشتر و بالاتر از قتل است، در زمان پيامبر، بُت پرستان مكّه مانع مى شدند كه مسلمانان براى زيارت كعبه به مكّه بروند، آنان حتّى مسلمانان مكّه را هم از آن شهر بيرون كرده بودند و مكّه را كه شهر تو بود به مركز بُت پرستى تبديل كرده بودند، تو گناه اين كار را بالاتر از قتل عمد معرّفى مى كنى.
مسلمانان نبايد تصوّر كنند كه دشمنان، آنان را به حال خود رها خواهند كرد، دشمنان اسلام تلاش مى كنند تا مسلمانان دست از دين و آيين خود بردارند، آن ها همه توان و نيروى خود را براى سست كردن اعتقادات مسلمانان به كار مى گيرند.
ممكن است عدّه اى از مسلمانان هم فريب آنان را بخورند و از اسلام دست بردارند، آنان وقتى مسلمان بودند، كارهاى خوب زيادى انجام داده اند، نماز خوانده اند و روزه گرفته اند، امّا بايد بدانند اگر به سوى كفر بروند، همه اعمال خوب آنان نابود خواهد شد و عذاب در انتظارشان خواهد بود، زيرا گناه كفر آنقدر بزرگ است كه همه اعمال نيك قبلى انسان را از بين مى برد.
از طرف ديگر، افراد مؤمنى هم هستند كه در راه تو تلاش مى كنند و خدمات بزرگى براى دين انجام مى دهند، امّا گاهى خطايى از آنان سر مى زند، ممكن است آنان به سبب اين خطاى خود، دچار يأس و نااميدى شوند، اكنون به آنان چنين اميد مى دهى: "از خطايشان چشم پوشى مى كنى"، آرى تو بخشنده و مهربانى !

* * *