رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آَيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (129 )وَمَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الاَْخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ (130 )
ابراهيم(عليه السلام)نگاهى به فرزندش اسماعيل كرد، او دوست داشت كه آخرين پيامبر خدا از نسل اسماعيل باشد، همان پيامبر موعود كه بهترين و كامل ترين دين را براى بشر خواهد آورد. آن روز ابراهيم(عليه السلام)دعا كرد تا بهترين پيامبر از نسل اسماعيل باشد.
سال هاى سال گذشت و تو محمّد(صلى الله عليه وآله)را كه از نسل اسماعيل بود به پيامبرى برگزيدى، محمّد(صلى الله عليه وآله)در كنار كعبه ايستاد و يادى از ابراهيم(عليه السلام)كرد و گفت: "من نتيجه دعاى پدرم ابراهيم(عليه السلام)هستم".[90]
آرى، يك دعا چقدر مى تواند بابركت باشد، محمّد(صلى الله عليه وآله)به پيامبرى مبعوث شد و دين او مايه هدايت و سعادت انسان ها تا روز قيامت است.

* * *

كسى كه نادان است به سوى آيين ابراهيم(عليه السلام)نمى رود، تو ابراهيم(عليه السلام)را در دنيا برگزيده خودت قرار دادى و در روز قيامت نيز از بندگان شايسته توست.
آرى، آيين ابراهيم(عليه السلام)، آيين انسان ساز است، آيينى كه بر اساس يكتاپرستى پايه گذارى شده است و نتيجه آن، سعادت دنيا و آخرت است.
اين از جهالت و نادانى من است اگر اين آيين زيبا را رها كنم و به سراغ آيين هايى بروم كه با عقل و فطرت سازگارى ندارد و دنيا و آخرت مرا تباه مى كند.[91]