يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ قُلْ فِيهِمَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَا أَكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِمَا وَيَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنْفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الاَْيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ (219 )
وقتى مى خواهى چيزى را براى مسلمانان حرام كنى، ابتدا زيان آن را بيان مى كنى تا همه بدانند كه دليل اين كار چه بوده، نوشيدن شرابى كه مستى مى آورد و همچنين قمار در اسلام حرام است، ممكن است شراب و قمار، فايده مختصرى براى بعضى ها داشته باشد، امّا ضررشان براى جامعه بسيار زيادتر است.
شراب، عقل و هوش را از سر انسان مى برد و در آن شرايط، انسان ممكن است به هر كارى دست بزند، شرابخوارى باعث زياد شدن جرم و جنايت در جامعه است و عمر را هم كوتاه مى كند.
قمار باعث مى شود، اقتصاد جامعه از حالت پويايى خارج شود و نشاط كارِ مفيد از بين برود، قمار، هيجان و بيمارى هاى عصبى را به دنبال دارد و بسيارى از جنايات با قمار ارتباط نزديكى دارند.
اين گونه است كه ياد مى گيرم سود و زيان چيزها را با هم بسنجم و يك جانبه داورى نكنم.
سپس از من مى خواهى تا در بخشش و كمك به ديگران رعايت اعتدال و ميانه روى را بكنم، نه آنقدر به فكر ديگران باشم كه از فرزندان و خويشان خود غافل شوم، نه آنقدر خسيس كه به ديگران كمك نكنم، بايد در انفاق و كمك كردن به ديگران، ميانه رو باشم. افراط و تفريط در هيچ كارى صحيح نيست حتّى در انفاق.

* * *