إِنَّ اللَّهَ لَا يَسْتَحْيِي أَنْ يَضْرِبَ مَثَلًا مَا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِينَ آَمَنُوا فَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَيَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا يُضِلُّ بِهِ كَثِيرًا وَيَهْدِي بِهِ كَثِيرًا وَمَا يُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِينَ (26 )الَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الاَْرْضِ أُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ (27 )كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَكُنْتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (28 ) هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُمْ مَا فِي الاَْرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَوَات وَهُوَ بِكُلِّ شَيْء عَلِيمٌ (29 )
تو در قرآن، براى روشن شدن مطلب، از مثل ها استفاده مى كنى، تو مى دانى مثال هاى جالب تأثير زيادى بر روح و روان انسان دارد و او را به عمل تشويق مى كند.
گاه براى نشان دادن پوشالى بودن تكيه گاهِ بُت پرستان از خانه عنكبوت مى گويى: كسانى كه غير از من براى خود خدايانى ساخته اند، مانند عنكبوتى هستند كه خانه اى براى خود ساخته است، آنان نمى دانند كه سست ترين خانه ها، خانه عنكبوت است.[24]
گاه براى نشان دادن ضعف بُت ها از مگس مى گويى: اگر همه بُت ها جمع شوند، هرگز نمى توانند مگسى را خلق نمايند.[25]
آرى، تو براى روشن شدن حقيقت به پشه و غير آن، مثال مى زنى !
بيان حقيقت به وسيله مثال ها، نشانه هنرنمايى توست، امّا كافرانِ بهانه جو مى گويند كه منظور از اين مثل ها چيست؟
همين مثال هاى زيبا براى انسان هاى حقيقت طلب، مايه هدايت است و براى فاسقانِ لجوج و بهانه جو، مايه گمراهى.
فاسقان به راه شيطان مى روند و از زيانكاران هستند، آنان كسانى هستند كه عهد و پيمان خود را (كه همان فطرت و عشق به كمال است) فراموش كرده اند و به نداى فطرت خويش، گوش فرا نمى دهند، آنان با خويشاوندان خود، مهربانى نمى كنند، آنان با دوستان تو ارتباطى ندارند، (دوستان تو، محمّد و آل محمّد(عليهم السلام)هستند).

* * *

تو از ما خواسته اى كه به نداى فطرتمان گوش فرا دهيم و با دوستانت پيوند قلبى داشته باشيم، اهل بيت(عليهم السلام)بهترين دوستان تو هستند، مهدى(عليه السلام)را حجّت خود روى زمين قرار دادى و از ما خواسته اى تا دوستش بداريم، نام و يادش را فراموش نكنيم، او چراغ راه ماست.[26]
اگر من لحظه اى فكر كنم، مى فهمم كه نعمت زندگى، از خودم نيست، من نبودم و وجودى نداشتم، تو مرا آفريدى، اكنون هم زندگى من به دست توست، من براى هميشه زنده نمى مانم، دير يا زود مرگ را به سراغم مى فرستى و مى ميرم.
مى دانم مرگ به معناى نابودى ام نيست، بار ديگر زنده خواهم شد تا نتيجه كردار خود را ببينم، به سوى تو خواهم آمد. هر كس به زندگى و مرگ خود فكر كند، به تو ايمان مى آورد.
تو آنچه در زمين است براى انسان ها آفريدى و سپس به آفرينش آسمان پرداختى و هفت آسمان را سامان دادى، انسان در نزد تو عزيزترين موجودِ هستى است، همه جهان را براى خدمت به انسان آفريدى، گروهى اين مقام و ارزش را مى شناسند و ايمان مى آورند و از اين نعمت ها در راه كمال خويش استفاده مى كنند، امّا گروهى ديگر ناسپاسى مى كنند و قدر خود را نمى شناسند، آنان به بيراهه مى روند و از سعادت و رستگارى بهره اى نمى برند.

* * *

جهان از هفت مجموعه بزرگ يا هفت آسمان تشكيل شده است كه فقط يك مجموعه از آن در برابر ديدگان انسان است.
زمين، ماه و خورشيد و همه ستارگان و همه كهكشان ها، همه در اين مجموعه اوّل مى باشند. به مجموعه ستارگان، كهكشان گفته مى شود، در آسمان ميليون ها كهكشان وجود دارد. هر كهكشان ميليون ها ستاره دارد.
در آسمان "ده هزار ميليارد ميليارد" ستاره وجود دارد. اين چيزى است كه علم بشر تا به امروز به آن رسيده است.
انسان فقط آسمان اوّل را مى بيند، امّا شش آسمان ديگر چگونه مى باشند؟ از چه تشكيل شده اند؟ اين را فقط خدا مى داند، گويا اين شش آسمان، از "عالَم مَلَكوت" مى باشند، دنيايى كه از دنياى مادى، برتر است و نمى توان آن را با چشم ديد.
من نمى توانم فرشتگان را ببينم، چون فرشتگان از دنياىِ ديگرى هستند، از "مَلَكوت" مى باشند، امّا به فرشتگان باور دارم، زيرا قرآن از آنان بارها سخن گفته است، همين طور من نمى توانم شش مجموعه ديگر جهان را ببينم، امّا چون قرآن از آن سخن گفته است به آن باور دارم.