وَعَلَّمَ آَدَمَ الاَْسْمَاءَ كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِكَةِ فَقَالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمَاءِ هَؤُلَاءِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (31 )قَالُوا سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (32 ) قَالَ يَا آَدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا كُنْتُمْ تَكْتُمُونَ (33 )
اكنون اوّلين انسان را خلق مى كنى، نام او را آدم مى گذارى !
چرا او را به اين نام مى خوانى؟
زيرا او را از "اَديم" خلق نموده اى، "اَديم"، همان خاك است، خاكى كه بر سطح زمين قرار دارد، تو آدم را از خاك خلق نمودى، روى زمين هيچ چيز بى ارزش تر از خاك نيست، اين نشانه قدرت توست كه از اين خاك، موجودى چنين با ارزش آفريدى.[30]
وقت آن است كه برترى انسان را بر همه فرشتگان نشان دهى، تو صحنه اى از امتحان انسان و فرشتگان را به تصوير مى كشى.
به فرشتگان مى گويى تا از حقايق هستى، سخن بگويند، امّا آنان نمى توانند حقايق را بيان كنند. آنگاه تو به آدم مى گويى: اى آدم ! براى فرشتگان از آن حقايق سخن بگو !
و آدم شروع به سخن مى كند، براى فرشتگان حرف مى زند، همه به سخنانش گوش مى دهند.
اين يك ارزيابى علمى بود، تو آدم و فرشتگان را در برابر حقايق و اسرار جهان هستى قرار مى دهى. آدم به علّت ظرف وجودى خود، همه اسرار و حقايق را مى آموزد و هنگام امتحان، همه حقايق را بيان مى كند، امّا فرشتگان كه ظرف وجودشان محدود است، نمى توانند حقايق و اسرار را بيان كنند و در اين امتحان شكست مى خورند. آرى، فرشتگان براى چيز ديگرى خلق شده اند، آن ها خلق شده اند تا عبادت كنند، ظرف وجود آنان، آماده پذيرش اين همه علوم و اسرار نبود.
تو به انسان قدرتى داده اى كه مى تواند حقايق هستى را بشناسد و روى آن فكر كند، با همين تفكّر، علم خود را روزبه روز بيشتر كند، امّا علم فرشتگان، هرگز رشد نمى كند، آن ها فقط چيزى را مى دانند كه قبلاً آموخته اند، امّا انسان است كه فكر مى كند و علوم جديد را فرا مى گيرد. اين راز برترى انسان است.[31]

* * *