وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَام وَاحِد فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الاَْرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَكُمْ مَا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَب مِنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآَيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ (61 )
ماجراى بنى اسرائيل درس هاى بزرگى براى من دارد، باز هم از آنان سخن مى گويى. وقتى كه بنى اسرائيل را از دست فرعون رها كردى، نعمت هاى فراوانى به آنان ارزانى داشتى، امّا آنان به جاى سپاس و شكر نعمت ها، بهانه جويى كردند و راه نافرمانى در پيش گرفتند و به همين علّت، گرفتار خشم و غضب تو شدند.
وقتى آنان در صحراى سينا بودند، برايشان دو نوع غذاى مقّوى از آسمان فرو مى فرستادى، عسل و مرغ بريان، ولى بنى اسرائيل گفتند كه تا كى بايد هر روز از اين دو غذا بخوريم ! اى موسى ! به خدايت بگو براى ما سبزى و خيار و سير و عدس و پياز بياورد.
تنوّع طلبى انسان امرى طبيعى است، امّا هدف اصلى آنان بهانه جويى و ايجاد مشكل در برنامه هاى موسى(عليه السلام)بود.
وقتى موسى(عليه السلام)و بنى اسرائيل در صحراى سينا بودند، مى خواستند هر چه زودتر به فلسطين برسند، براى تفريح كه به آنجا نيامده بودند، مى خواستند به بيت المقدس بازگردند، هدف اصلى،اين بود. امّا چه شد كه آنان به فكر غذاهاى متنوّع افتادند؟
به آنان دستور دادى كه به سوى فلسطين بروند، در آن شهر مى توانند به سبزى و خيار و سير و عدس و پياز برسند، امّا آنان را گرفتار خوارى و ذلّت نمودى.
تو صلاح را در اين ديده بودى كه بنى اسرائيل مدّت بيشترى در صحراى سينا بمانند، اين براى رشد و كمال معنوى خودِ آنان بود، امّا آنان هوس غذاهاى متنوّع كردند، براى همين به آنان گفتى كه به سوى فلسطين حركت كنند و بدانند كه همواره خوار و ذليل خواهند بود.
به راستى علّت اين خوارى و ذلّت چه بود؟
آنان قبلاً گناهان زيادى انجام داده بودند، عدّه زيادى از پيامبران براى هدايتشان فرستاده شدند، پيامبران برايشان سخن مى گفتند، ولى آنان، سخنان و اسرار پيامبران را براى كافران نقل مى كردند، كافران نيز با شنيدن اين سخنان، پيامبران را مظلومانه به شهادت مى رساندند. آرى، بنى اسرائيل با اين كار خود در ريختن خون پيامبران شريك شدند، تو پيامبران را براى سعادت دنيا و آخرت آن ها فرستادى، ولى آنان در شهادتشان سهيم مى شدند.[56]
سرانجام تصميم مى گيرى آنان را براى هميشه زبون و خوار كنى.

* * *