يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (21 )
تو خالق من و همه انسان ها هستى، تو را مى پرستم و از همه بُت ها و خدايان دروغين بيزارم، به سوى تو مى آيم، تنها تو را به خدايى قبول دارم و بس !
فقط تو پروردگارم هستى، من از فرعون هاى روزگار بيزار هستم، آنانى كه خود را صاحب اختيارم مى دانند و از من مى خواهند تسليم و مطيع بى چون و چراى آنان باشم، خدايى فقط از آن توست.
من بنده تو هستم، تو را عبادت مى كنم، مى دانم عبادتم براى تو هيچ سودى ندارد، تو خداى بى نياز هستى، فايده عبادت به خودِ من مى رسد. وقتى در پيشگاهت فروتنى و عبادت مى كنم، به تو كه سرچشمه همه خوبى ها هستى، وصل مى شوم، خودم هم زيبا مى شوم، رستگارى از آنِ من مى شود، بهشت جاودان در انتظار من است.
اگر من پست و مقام، شهرت و ثروت را بتِ خود كنم و آن بُت را بپرستم، بايد بدانم اين بُت به زودى نابود شده و از بين مى رود، زمانى كه با چشم خود ببينم كه اين بُت من نابود مى شود و خودم هم نابود مى شوم و آن روز، روز حسرت من است، حسرتى كه تمام وجودم را خواهد سوزاند.
اگر تنها بنده تو بشوم، از حسرت روز قيامت نجات پيدا مى كنم، از عذاب وجدان رهايى مى يابم ! بايد فقط بندگى تو را كنم تا از عذاب روز قيامت رهايى يابم.[23]

* * *