كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيَما اخْتَلَفُوا فِيهِ وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ إِلَّا الَّذِينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ فَهَدَى اللَّهُ الَّذِينَ آَمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللَّهُ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَى صِرَاط مُسْتَقِيم (213 )
آدم(عليه السلام)را آفريدى و او را پيامبر خود قرار دادى، بعد از مدّتى، دو پسر به نام هاى هابيل و قابيل به او دادى، از آنان امتحان گرفتى و هابيل را به عنوان جانشين پدر برگزيدى، امّا آتش حسد در جان قابيل شعلهور شد و برادرش هابيل را به قتل رساند.
پسر ديگرى به نام "شيث" به آدم(عليه السلام)دادى و شيث، حجّت و جانشين پدر شد، امّا به او دستور دادى تا اين امر را پنهان كند و هيچ كس را از آن مطّلع نكند، زيرا اگر قابيل متوجّه اين ماجرا مى شد، شيث را هم به قتل مى رساند.
اين گونه بود كه حجّت تو مخفى بود، نسل آدم كم كم زياد شدند، آنان همه در سرگردانى بودند، نور فطرت در وجودشان روشن بود، امّا كسى نبود تا برايشان از تو سخن بگويد، آن روزها، روزهاى حيرتِ بشر بود و همه در گمراهى بودند.
بعد از آن اراده كردى تا پيامبران خود را براى مردم بفرستى و آنان به صورت آشكارا مردم را به سوى تو دعوت كنند و از روز قيامت سخن بگويند، نوح(عليه السلام)را براى مردم فرستادى، او سال هاى سال براى هدايت مردم تلاش كرد، وقتى نوح(عليه السلام)دعوت خود را آشكار كرد، عدّه اى به او ايمان آوردند و عدّه اى هم مخالفت كردند، در جامعه بشرى اختلاف پيش آمد و اين ماجرا تكرار شد، براى هر ملّتى كه پيامبرى را مبعوث مى كردى، عدّه اى به او ايمان مى آوردند و گروهى هم با او دشمنى مى كردند، پيام و سخن خود را براى مردم فرستادى، آنان همه حقّ و حقيقت را فهميدند، امّا عدّه اى از روى حسادت با پيامبران دشمنى كردند، آرى، به انسان اختيار دادى تا خودش راه خودش را انتخاب كند.
البتّه كسانى را كه دعوت پيامبران را اجابت كردند، يارى نمودى و راه راست را به آنان نشان دادى، توفيق خود را بر آنان نازل كردى، امّا كسانى را كه كافر شدند به حال خود رها كردى.[118]

* * *