يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ (122 ) وَاتَّقُوا يَوْمًا لَا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْس شَيْئًا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا تَنْفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (123 )
تو از بنى اسرائيل مى خواهى تا به ياد نعمت هايى كه به آنان دادى باشند، تو آنان را بر مردم آن روزگار، برترى دادى و آنان بايد شكر اين نعمت را به جا آورند.
من هم بايد به ياد نعمت هايى باشم كه به من ارزانى كرده اى و هراس روز قيامت را در دل داشته باشم، روزى كه سزاى كارهاى خود را مى بينم.
آن روز هيچ كس به فكر كسى نيست، همه به فكر خود هستند، روزى است كه من بايد خودم پاسخ عملم را بدهم. روز قيامت، هيچ كس ديگرى را يارى نمى دهد.
آدمى به هرچه دل بسته باشد، ديگر به كارش نمى آيد. اين واقعيّت است، همه بُت ها، نابود شده اند، تازه آن زمان است كه انسان مى فهمد بُت هايى را كه پرستيده است، به هيچ كار نمى آيند، آن روز فقط روز خدا و روز بندگان خوب خداست، روزى است كه هر كس با پيامبران و جانشينانش دوست باشد و راهشان را رفته باشد، از شفاعت آنان بهره مند خواهد شد، زيرا پيامبران به اذن خدا شفاعت مؤمنان را خواهند نمود.
واى به حال كسانى كه به دنبال بُت هاى خود رفتند، آن ها تصوّر مى كردند كه بت هايشان روزى به ياريشان خواهند آمد، آن ها خيلى دير مى فهمند كه هيچ يار و ياورى ندارند !