تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْض مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللَّهُ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجَات وَآَتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ وَلَكِنِ اخْتَلَفُوا فَمِنْهُمْ مَنْ آَمَنَ وَمِنْهُمْ مَنْ كَفَرَ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلُوا وَلَكِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ (253 )
پيامبران زيادى را براى هدايت انسان ها فرستادى تا آنان پيام و سخن تو را ابلاغ كنند و مردم بتوانند راه سعادت و خوشبختى را پيدا كنند، البتّه مقام و جايگاه پيامبران يكسان نيست و هركدام از آنان جايگاه و امتيازى دارند، ابراهيم(عليه السلام)را فريادگر توحيد قرار داده و به تنهايى او را يك امّت حساب نمودى و به او نسلى پربركت عنايت كردى، نوح(عليه السلام)را عمر طولانى و توفيق پايدارى در راه حقّ عنايت كردى و از طرف خود به او سلام ويژه اى نمودى، با موسى(عليه السلام)سخن گفتى، به عيسى(عليه السلام)معجزات خاصّى مثل شفاى بيماران و زنده كردن مردگان عنايت كردى و جبرئيل را به كمك او فرستادى، به محمّد(صلى الله عليه وآله)امتياز خاتميّت دادى و دين او را كامل ترين و جامع ترينِ اديان قرار دادى، به او قرآنى دادى كه هرگز تحريف نخواهد شد زيرا تو خود حافظ اين قرآن هستى.
پيامبران معلّمان بزرگ بشريّت هستند كه هركدام در يك رتبه و كلاسى، به آموزش بشر پرداخته اند، آنان از اصول و برنامه يكسانى پيروى كرده اند.
راه خوب و بد را به انسان ها نشان دادى، پيامبران مسير حقّ و حقيقت را براى مردم بيان كردند، بعد از آن ديگر نوبت انتخاب مردم بود، آن ها بايد راه خودشان را انتخاب مى كردند، تو انسان را با اختيار آفريدى، به او حقّ انتخاب داده اى، خود او بايد راه خود را انتخاب كند، تو همواره آن ها را به سوى ايمان فرا مى خوانى و وسيله هدايت آن ها را فراهم مى سازى، امّا هرگز آن ها را در پيمودن راه صحيح مجبور نمى كنى، راه را نشان مى دهى، انتخاب با خود آن هاست.
وقتى بنا شد اختيار با خود انسان باشد، طبيعى است كه عدّه اى ايمان مى آورند و عدّه اى هم كافر مى شوند و بين مردم اختلاف پيش مى آيد، عدّه اى فريب شيطان را مى خورند و در حقّ ديگران ظلم مى كنند.
اگر تو انسان ها را مجبور به پذيرفتن راه حقّ مى كردى، هرگز جنگ و اختلافى پيش نمى آمد و تاريخ بشر هرگز ظلم و ستم را به چشم نمى ديد، امّا در آن صورت، بشر به تكامل نمى رسيد، بشرى كه اختيار ندارد، ظلم هم نمى كند، ولى تو انسان را به گونه اى آفريدى كه مى تواند راه درست را انتخاب كند، اگر انسان رستگار شود، به اختيار خودش بوده است و اين زيبايى انسان است. شكوهِ انسان در اختيار اوست، وقتى قرار است انسان، موجودى آزاد و مختار باشد، طبيعى است كه گروهى از انسان ها كه راه زشتى ها را انتخاب مى كنند، روى زمين فساد خواهند كرد، امّا تو مى دانى همه زيبايىِ انسان در اختيار اوست، معناى انسان در اختيار است، اگر اختيار را از انسان بگيرى، خوب بودن انسان، ديگر ارزشى ندارد.
مى خواهى كسى را خلق كنى كه در اين دنياى خاكى، در ميان سختى ها و بلاها، راه خوبى ها را انتخاب كند و اگر ظلم و ستمى را ديد با آن مبارزه كند.

* * *