وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا تُقَاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّى يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ فَإِنْ قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذَلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِينَ (191 ) فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (192 )
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله)به پيامبرى مبعوث شد، گروهى از مردم مكّه به او ايمان آوردند، امّا بُت پرستان آنان را از شهر بيرون كردند. پيامبر هم مجبور شد به شهر مدينه هجرت نمايد.
بعد از مدّتى كه تعداد مسلمانان زياد شد، به آنان اجازه دادى تا به شهر مكّه بازگردند و خانه تو را از بُت پرستى پاك كنند، شهر مكّه، يادگار ابراهيم و اسماعيل و هاجر(عليهم السلام)بود و بُت پرستان آنجا را تصرّف كرده بودند، آنان مسلمانان را از خانه هاى خود آواره كرده بودند، اكنون ديگر وقت آن بود كه با آنان مثل خودشان رفتار شود.
تو به مسلمانان دستور مى دهى تا با بُت پرستان مكّه وارد جنگ شوند و كعبه را از بُت ها پاك كنند، زيرا بُت پرستى از كشتار هم بدتر است.
از مسلمانان مى خواهى تا جنگ را به مسجدالحرام نكشانند و حرمت آن مكان مقدّس را نگاه دارند، البتّه اگر بُت پرستان در آنجا با مسلمانان وارد جنگ شدند، مسلمانان مى توانند با آنان بجنگند. سپس از مسلمانان مى خواهى اگر بُت پرستان توبه كردند و دست از بُت پرستى برداشتند، جنگ را متوقّف كنند زيرا تو مهربان هستى و توبه بُت پرستان را مى پذيرى و از گناهان گذشته آنان چشم پوشى مى كنى.

* * *