وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَات فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ (124 )
اكنون برايم از ابراهيم(عليه السلام)سخن مى گويى، من نياز به الگويى دارم تا از او پيروى كنم، ابراهيم(عليه السلام)را الگوى يكتاپرستى معرّفى مى كنى، از من مى خواهى به ياد آورم زمانى را كه او در معرض امتحانات سخت قرار گرفت و در همه امتحان ها موفّق و سربلند شد. آن وقت بود كه او را امام قرار دادى.
به راستى امتحان ابراهيم(عليه السلام)چه بود؟
او در مقابل بُت پرستى قيام كرد، به بتكده شهر بابل رفت و همه بُت ها را نابود كرد و حاضر شد در آتش انداخته شود امّا دست از يكتاپرستى برندارد، از او خواستى تا زن و فرزندش را در سرزمين خشك و بى آب مكّه ساكن كند و او نيز چنين كرد.
از او خواستى تا فرزندش اسماعيل را قربانى كند و او فرزندش را به قربانگاه برد و آماده شد تا او را براى تو فدا كند، وقتى ديدى كه ابراهيم(عليه السلام)واقعاً در انجام دستوراتت كوتاهى نمى كند، گوسفندى برايش فرستادى تا آن گوسفند را به جاى فرزندش قربانى كند.
وقتى ديدى كه ابراهيم(عليه السلام)از همه امتحانات سخت، سربلند شد، مقام امامت را به او عنايت كردى، مقامِ امامت، بالاتر از مقامِ پيامبرى است، مقام امامت آخرين سير تكاملى ابراهيم(عليه السلام)بود.
امام انسان كاملى است كه اسوه همه ارزش ها است و هر كس كه بخواهد به سعادت و رستگارى برسد بايد از او پيروى كند، امام همچون خورشيدى است كه با نور خود مايه هدايت همگان مى شود.[84]
كسانى كه در بيابانى گم مى شوند، راه به هيچ جا نمى برند، خطرات زيادى آنها را تهديد مى كند: تشنگى، گرسنگى، حمله درندگان و...
در اين ميان، يك نفر پيدا مى شود و دست مردم را مى گيرد و در ادامه مسير آنان را كمك مى كند و نمى گذارد به بيراهه بروند، او آنان را به سلامت به مقصد مى رساند.
اين مثالى بود براى بيان تفاوت پيامبر و امام، پيامبر مردم را به راه راست راهنمايى مى كند، امام كسى است كه دست آنان را مى گيرد و آنان را به مقصد مى رساند.

* * *

وقتى مقام امامت را به ابراهيم(عليه السلام)دادى، بسيار خوشحال شد و از تو خواست تا مقام امامت را به فرزندانش هم عنايت كنى، تو به ابراهيم(عليه السلام)گفتى كه امامت، عهد و پيمان من است، اين عهد و پيمان هرگز به ستمكاران، نخواهد رسيد.
آرى، مى خواستى به ابراهيم(عليه السلام)بگويى كه هر كس سابقه ظلم و ستم دارد، هرگز به امامت نخواهد رسيد. فقط كسى كه معصوم و بى گناه است، شايستگى اين مقام را دارد.
با اين سخن معلوم مى شود كه اگر كسى مدّتى از عمر خود را به بُت پرستى مشغول باشد، به خود ظلم كرده است، او ستمگر است و هرگز شايستگى مقام امامت را ندارد.

* * *

نزديك به دو هزار و پانصد سال از مرگ ابراهيم(عليه السلام)گذشت، تو محمّد(صلى الله عليه وآله)را به پيامبرى مبعوث كردى، محمّد(صلى الله عليه وآله)از نسل ابراهيم(عليه السلام)بود، محمّد(صلى الله عليه وآله)به مسلمانان خبر داد كه پس از من، دوازده امام خواهند آمد، او على(عليه السلام)را جانشين و اوّلين امام معرّفى كرد، على(عليه السلام)حتّى براى يك لحظه هم بُت نپرستيد، او همواره يكتاپرست بود.
عجيب است، وقتى كه از برادران اهل سنّت مى خواهم تا آن دوازده امام را شمارش كنند، چنين مى گويند: "ابوبكر، عمر، عثمان...".
به آنان مى گويم:
ــ مگر قرآن نمى گويد كه امامت، عهد خداست و هرگز به ظالمان نمى رسد؟
ــ آرى، اين سخن خداست.
ــ شما چگونه مى گوييد اين سه نفر به مقام امامت رسيدند؟
ــ مسلمانان با آنان بيعت كردند و آنان امام شدند.
ــ آيا قبول داريد كه اين سه نفر قبل از ظهور اسلام، بت پرست بودند؟
ــ آرى، آن ها مثل بقيّه مردم بودند. آن زمان همه بت پرست بودند.
ــ هر كس بت پرست باشد، ستمكار است و به خودش ظلم كرده است و نمى تواند به امامت برسد. اين مولاى من، على(عليه السلام)است كه هرگز بُت نپرستيد و شايسته اين مقام است.[85]

* * *