مَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَلَا الْمُشْرِكِينَ أَنْ يُنَزَّلَ عَلَيْكُمْ مِنْ خَيْر مِنْ رَبِّكُمْ وَاللَّهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (105 )
باز هم براى مسلمانان سخن مى گويى، به آنان خبر مى دهى كه بُت پرستان و گروهى از يهوديان و مسيحيان به شما حسادت مىورزند و حاضر نيستند ببينند كه براى مسلمانان پيامبرى فرستاده اى و قرآن را به او نازل كرده اى.
اين اراده تو بود كه اسلام، آخرين دين آسمانى باشد و محمّد(صلى الله عليه وآله)هم آخرين فرستاده تو.
كينه توزى و حسادت ديگران هرگز در اراده تو تأثيرى ندارد، فضل و بخشش تو بسيار است، هر كس را كه شايسته بدانى، رحمت و خير خود را نصيبش مى كنى.

* * *

به راستى رحمت مخصوص خود را به كه داده اى؟ من در جستجوى آن رحمت خاصّ تو هستم.
شنيده ام وقتى رحمت و مهربانى خود را آفريدى، آن را به 100 قسمت تقسيم نمودى، 99 قسمت آن را به محمّد(صلى الله عليه وآله)و خاندان پاك او دادى و يك قسمت باقيمانده را ميان همه آفريده هاى خود تقسيم كردى.[76]
براى همين محمّد(صلى الله عليه وآله)و خاندان او معدن مهربانى تو هستند، اگر در جستجوى رحمت و مهربانى تو هستم، بايد به درِ خانه آن ها بروم كه تو آنان را جايگاه رحمت خود قرار داده اى.
امروز هم تو رحمت خاصّ خود را به مهدى(عليه السلام)داده اى، او امام زمان من است، او اساس و اصل مهربانى توست، در هر كجاى دنيا كه مهربانى و عطوفت مى بينم.
من بايد بدانم كه مهدى(عليه السلام)واسطه جارى شدن آن مهربانى است. امروز اگر مى خواهى بر بندگان خود مهربانى كنى، خير و بركتى را بر مردم نازل نمايى، آن را ابتدا نزد مهدى(عليه السلام)نازل مى كنى، زيرا تو او را واسطه ميان خود و بندگانت قرار داده اى.
آرى، هيچ كس نمى تواند رحمت تو را به طور مستقيم دريافت دارد، مگر اينكه لياقت و شايستگى خاصّى داشته باشد كه تو امروز اين شايستگى را فقط و فقط به مهدى(عليه السلام)داده اى، او واسطه فيض و رحمت توست.

* * *