وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَدًا آَمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الَّثمَرَاتِ مَنْ آَمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الاَْخِرِ قَالَ وَمَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ (126 )
ابراهيم(عليه السلام)به دستور تو همسرش هاجر و فرزندش اسماعيل را به سرزمين مكّه آورد، آن زمان مكّه سرزمينى خشك و بى آب و علف بود، ابراهيم(عليه السلام)نگاهى به آسمان كرد و اين گونه دعا كرد: "بارخدايا ! اين سرزمين را محلّ امن قرار بده و هر كس از اهل ايمان را كه در اينجا باشد از نعمت هاى خود روزى ده".
در جواب به ابراهيم(عليه السلام)چنين وحى كردى: "من نعمت هاى خود را براى مؤمن و كافر فرو مى فرستم، به آنان كه كافر باشند، فرصت كوتاهِ چند روزه دنيا را مى دهم و در روز قيامت به عذاب گرفتارشان خواهم كرد".
آرى، به علّت دعاى ابراهيم(عليه السلام)است كه در شهر مكّه بركت زيادى وجود دارد، هرسال ميليون ها نفر به اين شهر سفر مى كنند و دور كعبه طواف مى كنند و همه نعمت ها در دسترسشان است.[88]
اينكه مردم چنين اشتياقى به زيارت كعبه دارند و دوست دارند به اين سفر بروند، اثر همان دعاى ابراهيم(عليه السلام)است.
آرى، دل هاى اهل ايمان مشتاق سفر به مكّه است.[89]

* * *