وَقَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُمْ بِذُنُوبِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ يَغْفِرُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيُعَذِّبُ مَنْ يَشَاءُ وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَإِلَيْهِ الْمَصِيرُ (18 )
پيامبر، يهوديان و مسيحيان را به اسلام دعوت كرد و به آنان گفت كه اسلام، تنها دينى است كه تو آن را براى مردم پسنديده اى و اگر آنان مسلمان نشوند در روز قيامت به عذاب گرفتار خواهند شد.
يهوديان و مسيحيان در پاسخ چنين گفتند: "چگونه ما را از عذاب خدا مى ترسانى؟ مگر نمى دانى ما فرزندان خدا و دوستان او هستيم".
منظور آنان از اين جمله چه بود؟ آنان مى خواستند بگويند كه ما بندگان برگزيده خدا هستيم و خدا هرگز ما را عذاب نمى كند.
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى تا به آنان اين چنين بگويد: "اگر شما فرزندان و دوستان خداييد، پس چرا خدا شما را به خاطر گناهانتان، عذاب مى كند؟ شما نيز مانند ديگر انسان ها هستيد و خدا همه شما را آفريده است".
آرى، تو با هيچ ملّتى رابطه اى خاص ندارى، رابطه تو با انسان ها بر اساس ايمان و رفتار آنان شكل مى گيرد، هر كس را كه بخواهى و شايسته بدانى، مى بخشى و هر كس را كه بخواهى عذاب مى كنى. اين قانون توست: هر كس كه مؤمن باشد و عمل صالح انجام بدهد، تو او را در بهشت جاى مى دهى و هر كس كه كفر بورزد، جهنّم در انتظار اوست. همه زمين و آسمان ها، از آنِ توست و بازگشت همگان به سوى توست.

* * *