قُلْ أَغَيْرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِيًّا فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَهُوَ يُطْعِمُ وَلَا يُطْعَمُ قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (14 ) قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْم عَظِيم (15 ) مَنْ يُصْرَفْ عَنْهُ يَوْمَئِذ فَقَدْ رَحِمَهُ وَذَلِكَ الْفَوْزُ الْمُبِينُ (16 ) وَإِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ وَإِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْر فَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ (17 ) وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ (18 )
وقتى بُت پرستان مكّه ديدند كه روز به روز بر تعداد مسلمانان افزوده مى شود، تصميم گرفتند تا با پيامبر سخن بگويند و او را از راهى كه انتخاب كرده است باز دارند، آن ها خيال مى كردند كه پيامبر براى رسيدن به دنيا و ثروت آن، اين راه را برگزيده است، براى همين آنان به پيامبر چنين گفتند: اى محمّد ! اگر تو دست از مبارزه با بُت ها بردارى و به دين ما بازگردى، ما همه ثروت و دارايى خود را با تو تقسيم مى كنيم.[79]
اكنون تو به پيامبر خود فرمان مى دهى تا به بُت پرستان چنين بگويد:
آيا غير از خدا، سرپرستى براى خود برگزينم، حال آن كه خدا آسمان ها و زمين را پديد آورده است و اوست كه به همه روزى مى دهد و همه محتاج او هستند در حالى كه خود از كسى روزى نمى گيرد و از همه چيز بى نياز است.
من مأمورم كه نخستين كسى باشم كه اسلام آورده است و تسليم امر خداست، خداى من به من دستور داده است كه از مشركان نباشم. اگر من نافرمانى پروردگارم را كنم و به او شرك بورزم، از عذاب و شكنجه روز بزرگ كه روز قيامت است مى ترسم.
در آن روز، هر كس از عذاب نجات پيدا كند، مشمول رحمت خدا است و مهربانى خدا نصيب او شده است، سعادت و رستگارى آشكار، همين است.
اگر خدا به من بلايى مانند فقر و بيمارى برساند، جز خود او، هيچ كس قدرت برطرف كردن آن را ندارد و اگر او خير و نيكى مانند توانگرى و صحّت و تندرستى به من برساند، هيچ كس نمى تواند مرا از آن محروم كند، زيرا خدا بر هر امرى كه اراده كند، توانا است، آرى، خدا بر همه بندگان خود مسلّط است و همه كارهاى او از روى حكمت است و به همه كردار بندگانش، آگاهى دارد.

* * *

چرا گاهى مرا به بلاهايى همچون فقر و بيمارى گرفتار مى سازى؟
روح من فقط در كوره بلا است كه مى تواند از ضعف ها و كاستى هاى خود آگاه شود و به اصلاح آن بپردازد. بلا بد نيست، بلا سبب مى شود تا من از دنيا دل بكنم و بيشتر به ياد تو باشم و به درگاه تو رو آورده و تضرّع كنم.
اگر بلا نباشد دل من براى هميشه اسير دنيا مى شود، ارزش من كم و كم تر مى شود، اين بلاست كه دل مرا آسمانى مى كند.

* * *