وَلَوْ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ كِتَابًا فِي قِرْطَاس فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ (7 ) وَقَالُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ مَلَكٌ وَلَوْ أَنْزَلْنَا مَلَكًا لَقُضِيَ الاَْمْرُ ثُمَّ لَا يُنْظَرُونَ (8 )
تو انسان را آفريدى و پيامبران را براى هدايت او فرستادى تا راه خوب و بد را به او نشان بدهند و از زشتى ها برحذرش دارند. اگر انسان به سخنان پيامبران گوش فرا دهد، سعادت و رستگارى را از آنِ خود كرده است.
محمّد(صلى الله عليه وآله)، آخرين پيامبر تو بود و تو كامل ترين دين را به دست او براى مردم فرو فرستادى و جبرئيل را كه يكى از فرشتگان بزرگ توست، مأمور كردى تا قرآن را بر او نازل كند. محمّد(صلى الله عليه وآله)قرآن را از جبرئيل مى شنيد و براى مردم مى خواند.
گروهى از بُت پرستان انتظار داشتند فرشته اى كه بر پيامبر نازل مى شود را با چشم ببينند تا به خيال خود يقين كنند كه محمّد(صلى الله عليه وآله)پيامبر توست، امّا آنان به دنبال بهانه جويى بودند، به راستى اگر آنان در جستجوى حقّ بودند، معجزه قرآن براى آن ها كفايت نمى كرد؟
محمّد(صلى الله عليه وآله)بارها اين سخن را به آنان گفته بود: اگر در اين قرآن شك داريد، اگر مرا پيامبر نمى دانيد، يك سوره مانند سوره هاى قرآن بياوريد.[76]
هيچ كس نتوانست يك آيه هم مانند قرآن بياورد، هر كس كه در قرآن تفكّر كند، مى فهمد قرآن، نوشته بشر نيست، براى همين به قرآن ايمان مى آورد.
آنان به محمّد(صلى الله عليه وآله)گفتند: ما فقط در صورتى ايمان مى آوريم، كه نامه اى از طرف خدا با چهار فرشته بر ما نازل شود، ما بايد آن نامه را به دست خودمان لمس كنيم.[77]
تو مى دانستى كه اگر نامه هم از آسمان نازل شود، آنان خواهند گفت اين جادويى آشكار است.
تو از روى مهربانى، خواسته آنان را اجابت نكردى، زيرا اگر آنان جبرئيل را ببينند و باز هم، از قبول حقّ خوددارى كنند، عذاب فوراً نازل مى شود. اين قانون توست، ديدن فرشتگان، ورود به جهان شهود است، كسى كه به جهان شهود وارد شود، اگر كفر بورزد، فوراً به عذاب گرفتار مى شود، تو مى خواستى باز هم به آنان فرصت بدهى، شايد در آينده، به حقّ و حقيقت ايمان بياورند و هدايت شوند، براى همين، پرده از چشم آنان برنداشتى و فرشتگان را به آنان نشان ندادى.[78]

* * *