وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالاَْصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ (205 )
اكنون از ما مى خواهى تا هر صبح و شامگاه، تو را با صداى آهسته، ياد كنيم، با خضوع و خشوع و زارى تو را بخوانيم و از غافلان نباشيم.
ياد تو، غبار غفلت و بى خبرى را از انسان دور مى كند و سبب رستگارى مى شود.
تو دوست دارى بنده ات بدون آن كه صداى خود را بلند كند، در دل تو را ياد كند، تو دعاى درونى را بسيار دوست دارى و ثوابى بس بزرگ به او مى دهى.

* * *

تو براى هر انسانى، فرشته اى قرار داده اى تا اعمال خوب او را ثبت كنند، وقتى من با زبانم، ذكر تو را مى گويم، آن فرشتگان مشغول نوشتن ثواب آن مى شوند. آن فرشته فقط مى تواند ثواب ذكرى را بنويسد كه از زبان من جارى مى شود.
امّا وقتى من در دل، تو را ياد مى كنم، آن فرشته هيچ چيز را ثبت نمى كند، براى همين است كه تو در اينجا از من مى خواهى تا در دل خويش تو را ياد كنم، ثواب اين كار را فقط تو مى دانى و بس ! تو خودت اين كار را ثبت مى كنى و در روز قيامت به آن پاداش مى دهى.[167]
راز اين سفارش تو چيست؟
ارزش هر عمل به اخلاصى است كه در آن است، وقتى من در دل خود تو را ياد مى كنم، هيچ كس از آن باخبر نيست، اين كارى است كه هرگز نمى تواند با ريا و خودبينى همراه شود، براى همين است كه تو اين كار را بسيار دوست دارى.

* * *