بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ المص (1 ) كِتَابٌ أُنْزِلَ إِلَيْكَ فَلَا يَكُنْ فِي صَدْرِكَ حَرَجٌ مِنْهُ لِتُنْذِرَ بِهِ وَذِكْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ (2 )
در ابتدا چهار حرف "الف"، "لام" و "ميم" و "صاد" را ذكر مى كنى. تو با حروف الفبا با انسان سخن گفتى، قرآن، معجزه اى است كه از همين حروف "الفبا" شكل گرفته است، من بايد در قرآن فكر كنم و پيام آن را دريابم.
گروهى از مردم تصوّر مى كردند كه قرآن، سخنان خودِ پيامبر است، تو تأكيد
مى كنى كه قرآن، كتابى است آسمانى.
آرى، قرآن، سخن توست، از طرف توست، تو جبرئيل را فرستادى و او قرآن را بر قلب پيامبر نازل كرد تا آن را براى مردم بخواند و آنان را هدايت كند.
تو مى دانى كه كار پيامبر، چقدر سخت است، او بايد مردم را از بُت پرستى نجات بدهد، سال هاى سال، آنان بُت ها را پرستيده اند و اسير خرافات شده اند، جداكردن مردم از باورهاى غلطى كه به آن وابسته اند، كار ساده اى نيست.
كسانى كه پست و مقامشان در گرو نادانى و بُت پرستى مردم بود، با پيامبر دشمنى مى كردند.
تا زمانى كه مردم بُت ها را مى پرستيدند رهبران به پول و ثروت مى رسيدند، آرى، مردم براى آن بُت ها نذر مى كردند. همه چيزهايى كه نذر بُت ها مى شد به كسانى كه خود را خدمتگزاران بُت ها مى دانستند، مى رسيد.
معلوم است كه آنان براى از دست ندادن منافع خود، با پيامبر دشمنى مى كنند.
اكنون تو پيامبر را دلدارى مى دهى و از او مى خواهى كه نگرانى به خود راه ندهد و هرگز از دشمنى دشمنان ناراحت نباشد، از او مى خواهى تا به وظيفه خود عمل كند و پيام تو را به مردم برساند و به آنان بگويد كه به قرآن عمل نمايند و از شيطان پيروى نكنند و بُت ها را عبادت نكنند، اين سخن تو با مردم است، امّا اندكى از آنان، از اين سخن پند مى گيرند.
تو همه انسان ها را آزاد آفريده اى و به آنان اختيار داده اى، آن ها بايد راه خود را انتخاب كنند، تو هرگز كسى را مجبور به ايمان آوردن نمى كنى، راز خلقت انسان، همان اختيار اوست.
كسانى كه آمادگى پذيرش حقيقت را دارند، به قرآن ايمان مى آورند و از اين قرآن، پند مى گيرند، آنان وقتى قرآن را مى شنوند، مى فهمند كه با مرگ، همه چيز تمام نمى شود، پس به روز قيامت ايمان مى آورند و خود را براى آن روز آماده مى كنند و در روز قيامت، پاداش همه كارهاى نيك خود را مى بينند و بهشت جاودان، منزلگاه آنان خواهد بود، آنان سعادت واقعى را در بهشت تجربه خواهند كرد، آنان از همه نعمت هاى زيباى بهشت بهره مند مى شوند و مى دانند كه اين آرامش و سعادت، نتيجه ايمان به قرآن است.

* * *