وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِي خَبُثَ لَا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِدًا كَذَلِكَ نُصَرِّفُ الاَْيَاتِ لِقَوْم يَشْكُرُونَ (58 )
تو باران را نازل مى كنى، اين باران اگر بر زمين آماده و حاصلخيز ببارد، باعث سرسبزى آن مى شود و گياهان زيادى در آن مى رويد، امّا اگر اين باران بر زمين سخت و شوره زار ببارد، جز علف هرز در آن نمى رويد. اين مثالى است كه تو در اينجا براى بندگان شكرگزار خود بيان كردى.
هدف تو از اين مثال چه بود؟ چه چيزى را مى خواستى به ما بفهمانى؟
وقتى باران مى بارد، زمين پر از سبزى و طراوت و بركت مى شود، امّا همين باران اگر در زمين كويرى ببارد، شوره زارى درست مى شود، باران همان باران است، امّا چرا يك جا سرسبز مى شود و جايى ديگر شوره زار؟
مهم اين است كه باران بر كجا مى بارد و استعداد آن زمين چيست؟ حكايت پيامبران تو هم، حكايت اين باران است، تو پيامبران را براى هدايت انسان ها فرستادى و آنان انسان ها را به سوى رستگارى و سعادت فرا خواندند، گروهى از مردم كه قلب هاى پاك داشتند، سخن پيامبران را پذيرفتند و ايمان آوردند و راه هدايت را انتخاب كردند و رستگار شدند.
ولى گروهى هم كه دل هاى آنان با گناهان سياه شده بود، وقتى سخنان پيامبران را شنيدند، آن را انكار كردند و راه كفر را برگزيدند.
مهم اين است كه تو زمينه هدايت را براى همه فراهم مى كنى، راه خوب و بد را نشان همه مى دهى، بعد از آن ديگر، اختيار با انسان ها مى باشد، آنان بايد خود راه را انتخاب كنند.
اگر من مى بينم كه در هر زمانى، عدّه اى پيامبران تو را دروغگو شمردند، بايد بدانم اشكال در برنامه تو نبوده است، حكايت آن زمين است كه با باريدن باران، تبديل به شوره زار شد، عيب از باران نيست، عيب از زمينى است كه باران بر آن باريده است.
وقتى دل كسى شيفته دنيا و لذّت ها و شهوت هاى دنيا شد، سخن حقّ در آن اثر نمى كند، چنين انسانى براى اين كه بتواند به لذّت ها و خوشى هاى دنياى خود ادامه بدهد، راه كفر را انتخاب مى كند.
از طرف ديگر، كسانى كه مى دانند دير يا زود، مرگ آنان فرا مى رسد و بايد اين دنيا را ترك كنند، شيفته دنيا نمى شوند، دل هاى آنان، زمينه قبول سخن حقّ را پيدا مى كند و راه ايمان را بر مى گزينند و رستگار مى شوند.