وَيَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا أَيْنَ شُرَكَاؤُكُمُ الَّذِينَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ (22 ) ثُمَّ لَمْ تَكُنْ فِتْنَتُهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا وَاللَّهِ رَبِّنَا مَا كُنَّا مُشْرِكِينَ (23 ) انْظُرْ كَيْفَ كَذَبُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (24 )
بُت پرستان در اين دنيا به جاى اين كه تو را پرستش كنند، به پرستش بُت ها رو آورده اند و شيطان اين كار را براى آنان زيبا و دلنشين جلوه نمود و هرچه پيامبر با آنان سخن گفت و آنان را از بُت پرستى دور كرد، آنان سر باز زدند.
روز قيامت كه فرا برسد تو همه مردم را در صحراى قيامت جمع مى كنى و به بُت پرستان چنين مى گويى: كجايند آن بُت هايى كه شما آن ها را شريك من مى دانستيد و آن ها را عبادت مى كرديد؟
در آن روز كه بُت پرستان به كمك نياز دارند، بُت ها نمى توانند به آنان هيچ كمكى بكنند، وقتى آنان از همه جا نااميد مى شوند بهانه مى آورند و مى گويند: "ما بت پرست نبوديم، ما هرگز بُت ها را شريك تو نمى دانستيم".
آن روز حال آنان ديدنى است كه چگونه به خودشان هم دروغ مى گويند.
روز قيامت هيچ تكيه گاهى جز تو نيست، در آن روز، همه بُت هايى كه آنان براى خود ساخته بودند، نابود مى شوند و آنان هيچ اثرى از آن بُت ها نمى يابند، آن وقت اميد آنان، نااميد مى شود و افسوس مى خورند كه چرا بُت هايى را پرستش كردند كه نابودشدنى بود.

* * *