لَقَدْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَأَرْسَلْنَا إِلَيْهِمْ رُسُلًا كُلَّمَا جَاءَهُمْ رَسُولٌ بِمَا لَا تَهْوَى أَنْفُسُهُمْ فَرِيقًا كَذَّبُوا وَفَرِيقًا يَقْتُلُونَ (70 )وَحَسِبُوا أَلَّا تَكُونَ فِتْنَةٌ فَعَمُوا وَصَمُّوا ثُمَّ تَابَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ ثُمَّ عَمُوا وَصَمُّوا كَثِيرٌ مِنْهُمْ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ (71 )
تو از پيامبر خود خواستى تا از ايمان نياوردن يهوديان غمناك نشود، اكنون از سرگذشت يهوديان براى او سخن مى گويى تا او بداند كه كفر آنان و دشمنى شان با پيامبران، چيز تازه اى نيست.
آرى، تو از يهوديان پيمان گرفتى كه به دستوراتى كه در تورات ذكر شده است، عمل كنند و براى هدايت آنان پيامبران را فرستادى، امّا آنان سخن پيامبران را نپذيرفتند و تكبّر ورزيدند، اگر پيامبرى بر خلاف ميل آنان، سخنى مى گفت، در مقابل آن پيامبر، موضع مى گرفتند، آنان عدّه اى از پيامبران را دروغگو شمردند و عدّه ديگر را به شهادت رساندند.
آنان تصوّر مى كردند كه چون از نژاد ابراهيم و موسى(عليهما السلام)هستند، هرگز عذاب نخواهند شد، پس آنان چشم و گوش خود را از ديدن و شنيدن سخنان حق بستند كه گويى كور و كرند و هرگز انتظار عذاب را نداشتند، امّا تو به سبب گناهانشان، عذاب و بلا را بر آنان نازل كردى.
وقتى آنان عذاب تو را به چشم ديدند، توبه كردند و تو هم توبه آن ها را پذيرفتى، وقتى كه بلا برطرف شد، بار ديگر، گروه زيادى از آنان به غفلت مبتلا شدند و ديگر سخن حقّ را نشنيدند و حقّ را نديدند، تو به همه كارهاى آنان بينا و آگاهى و در روز قيامت آنان را كيفر خواهى نمود.

* * *