وَهُوَ الَّذِي أَنْشَأَكُمْ مِنْ نَفْس وَاحِدَة فَمُسْتَقَرٌّ وَمُسْتَوْدَعٌ قَدْ فَصَّلْنَا الاَْيَاتِ لِقَوْم يَفْقَهُونَ (98 ) وَهُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ نَبَاتَ كُلِّ شَيْء فَأَخْرَجْنَا مِنْهُ خَضِرًا نُخْرِجُ مِنْهُ حَبًّا مُتَرَاكِبًا وَمِنَ النَّخْلِ مِنْ طَلْعِهَا قِنْوَانٌ دَانِيَةٌ وَجَنَّات مِنْ أَعْنَاب وَالزَّيْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُشْتَبِهًا وَغَيْرَ مُتَشَابِه انْظُرُوا إِلَى ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ وَيَنْعِهِ إِنَّ فِي ذَلِكُمْ لاََيَات لِقَوْم يُؤْمِنُونَ (99 )
تو انسان ها را با چهره ها، رنگ ها، افكار و انديشه هاى مختلف از يك تن (حضرت آدم(عليه السلام)) آفريدى، تو آنان را براى زندگى، به اين دنيا آوردى و بعد از مدّتى، آنان را از اين دنيا مى برى.
بعضى از انسان ها به تو ايمان مى آورند و هرگز اين ايمان، از قلب هاى آنان زدوده نمى شود، آنان ايمان راستين به تو دارند و تا لحظه جان دادن بر پيمانى كه با تو بسته اند، وفادار مى مانند، امّا گروهى ديگر، در آغاز به تو ايمان مى آورند، امّا در مسير زندگى، دست به خطاهايى مى زنند كه سبب مى شود ايمان خود را از دست بدهند و عاقبت به خير نشوند.[111]
تو نشانه هاى قدرت خود را براى كسانى كه مى فهمند، بيان مى كنى، از آسمان باران نازل مى كنى و با آن، گياهان گوناگون مى رويانى، سبزه ها پديد مى آورى، آن گاه از آن، دانه هاى چيده شده روى هم مانند دانه هاى گندم پديدار مى سازى.
از شكوفه درخت خرما، خوشه هاى به هم پيوسته پديد مى آورى. باغ هايى از درختان انگور و زيتون و انار كه ميوه هاى آن برخى شبيه هم مى باشند و برخى مانند هم نيستند، پديدار مى سازى.
از من مى خواهى تا به هنگام رسيدن ميوه و حاصل دادن به گياهان نگاه كنم كه چقدر شگفت انگيز مى باشند، آب باران يك چيز است امّا از آن اقسام ميوه ها و گياهان به وجود مى آورى، اين حكايت از قدرت بى پايان تو دارد. در همه اين ها نشانه هايى از قدرت تو براى اهل ايمان است.

* * *