وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَاحْذَرُوا فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَى رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (92 ) لَيْسَ عَلَى الَّذِينَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جُنَاحٌ فِيَما طَعِمُوا إِذَا مَا اتَّقَوْا وَآَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ثُمَّ اتَّقَوْا وَآَمَنُوا ثُمَّ اتَّقَوْا وَأَحْسَنُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الُْمحْسِنِينَ (93 )
در اينجا از حرمت شراب خوراى و قماربازى سخن گفتى، مسلمانان وقتى اين سخن تو را شنيدند، با جان و دل به آن عمل نمودند، اين آيه در مدينه نازل شد، مردم مدينه، هرچه شراب در شهر بود، از بين بردند و قماربازى را ممنوع كردند.
ولى يك سؤال در ذهن مردم بود: سال هاى اوّل اسلام، سخنى از حرام بودن شراب و قمار نبود، آيه اى هم در اين زمينه نازل نشده بود، بعضى از مسلمانان شراب مى خوردند، آيا آن ها به خاطر شراب در آتش جهنّم گرفتار خواهند شد؟
اينجا بود كه تو اين آيه را بر پيامبر نازل كردى: "كسانى كه قبل از اين، شراب خورده اند، مجازات نمى شوند در صورتى كه اهل ايمان باشند و تقوا پيشه كنند و كارهاى نيكو انجام دهند".
از اين سخن تو معلوم مى شود كه لغزشِ انسان ناآگاه، قبل از اين كه تو حكم خود را بيان كنى، كيفرى ندارد.

* * *