قُلْ إِنِّي نُهِيتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قُلْ لَا أَتَّبِعُ أَهْوَاءَكُمْ قَدْ ضَلَلْتُ إِذًا وَمَا أَنَا مِنَ الْمُهْتَدِينَ (56 ) قُلْ إِنِّي عَلَى بَيِّنَة مِنْ رَبِّي وَكَذَّبْتُمْ بِهِ مَا عِنْدِي مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ (57 ) قُلْ لَوْ أَنَّ عِنْدِي مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ لَقُضِيَ الاَْمْرُ بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِالظَّالِمِينَ (58 )
سخن از مُجرمان به ميان آمد، مُجرمان كسانى هستند كه حقّ را شناخته اند، امّا از روى عناد و دشمنى آن را انكار كردند، گروهى از مردم مكّه، با اين كه مى دانستند محمّد(صلى الله عليه وآله)پيامبر توست، امّا به او ايمان نمى آوردند. آنان از پيامبر مى خواستند دست از آرمان خود بردارد و به عبادت بُت هاى آنان رو بياورد.
پيامبر به امر خدا در جواب آنان چنين بايد بگويد: "من از پرستش بُت هايى كه شما به جاى خدا مى پرستيد، نهى شده ام، من از هواهاى نفسانى شما پيروى نمى كنم، اگر چنين كنم، قطعاً گمراه خواهم شد و از هدايت يافتگان نخواهم بود. من براى شما قرآن را آوردم، قرآن، دليل روشن خدا براى شماست، امّا شما آن را تكذيب كرديد".

* * *

گروهى از آن بُت پرستان به پيامبر مى گفتند: تو ما را از عذاب خدا مى ترسانى، اگر راست مى گويى آن عذاب را همين الآن بر ما نازل كن !
از پيامبر مى خواهى به آنان چنين بگويد: "آن عذابى كه شما براى نازل شدنش عجله مى كنيد، در دست من نيست، در زود يا دير آمدن عذاب، فقط خدا حكم و فرمان مى دهد، او به حقّ فرمان مى دهد و بهترين جداكننده حقّ از باطل است".
آرى، اين سنّت توست كه به ستمكاران و كافران مهلت مى دهى تا شايد بيدار شوند و راه درست را انتخاب كنند و به سعادت برسند.
سخن پيامبر با كافران چنين ادامه مى يابد: "شما از من خواستيد تا عذاب نازل شود، اگر اختيار اين كار در دست من بود، عذاب نازل شده بود و شما هلاك شده بوديد و گفتگوى ميان من و شما به پايان رسيده بود، امّا اين كار در دست من نيست، خداست كه ميان بندگان خود داورى مى كند و هر وقت بخواهد شما را هلاك مى كند، او به حال ستمكاران آگاه تر است".

* * *