يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَكُمْ هُزُوًا وَلَعِبًا مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَالْكُفَّارَ أَوْلِيَاءَ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (57 ) وَإِذَا نَادَيْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْقِلُونَ (58 )
از ما مى خواهى تا هرگز با كسانى كه دين ما را به مسخره و بازى مى گيرند، دوست نشويم، چه يهوديان و مسيحيان باشند و چه كافران بُت پرست. تو دوست دارى كه ما به اين دستور تو عمل كنيم و اهل تقوا باشيم.
گروهى از دشمنان وقتى صداى اذان را مى شنوند، ما را مسخره مى كنند، آنان با اين كار خود، دين ما را مسخره مى كنند و ما هرگز نبايد با چنين افرادى دوست باشيم. اين خواسته توست.
اذان، شعار امّت اسلامى است، هر ملّت و مذهبى، براى فراخواندن مردم به سوى وظيفه هاى فردى و اجتماعى خويش، شعارى دارند. اذان، شعارى است كه با نام تو آغاز مى شود و با يادآورى يگانگى تو و گواهى به رسالت پيامبر اوج مى گيرد و با دعوت مردم به سوى رستگارى و عمل نيك ادامه پيدا مى كند، آنگاه مردم را به سوى نماز فرا مى خواند و با ياد خدا پايان مى پذيرد.
كسانى كه اذان را مسخره مى كنند، اهل فكر و انديشه نيستند، اگر آنان كمى فكر مى كردند، به اهميّت اذان و پيوند با تو از راه نماز، پى مى بردند و با آن مخالفت نمى كردند.

* * *