وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّة وَتَرَكْتُمْ مَا خَوَّلْنَاكُمْ وَرَاءَ ظُهُورِكُمْ وَمَا نَرَى مَعَكُمْ شُفَعَاءَكُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَاءُ لَقَدْ تَقَطَّعَ بَيْنَكُمْ وَضَلَّ عَنْكُمْ مَا كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ (94 )
به راستى چرا آنان حقّ را انكار مى كنند و به دروغ ادّعاى پيامبرى مى كنند و مردم را گمراه مى كنند؟ آيا مى خواهند به ثروت و مقام و قدرت برسند؟ چرا فكر نمى كنند كه در لحظه مرگ، هيچ كدام از اين ها به كارشان نمى آيد؟ آنان بايد ثروت و پست و مقام خود را رها كنند و دست خالى به سوى قبر بروند.
سرنوشت همه انسان ها، همين است، هيچ كس نمى تواند ثروت و دارايى و مقام خود را با خود به آن جهان ببرد، زن، فرزند، رفيق و دوست هم با او همراه نيستند، همه تنها به سوى قبر و قيامت مى روند، لحظه اى كه انسان به اين دنيا آمد، دستش خالى است، لحظه مرگ هم دستش خالى است، اين قانون توست، او بايد همه ثروت و دارايى هاى خود را بگذارد و از فاميل و اقوام و دوستان خود جدا شود.
بُت پرستانى كه بُت ها را مى پرستند، آن ها هم بايد از بُت هاى خود جدا شوند، در روز قيامت، آن بُت ها هرگز نمى توانند آن ها را شفاعت كنند. در آن روز، همه پيوندها بريده مى شوند و تمام تكيه گاه ها از دست رفته و نابود مى شوند.
خوشا به حال كسى كه در دنيا به تو ايمان آورد و به تو توكّل كند. در آن روز، تو اميد او را نااميد نمى كنى و او را در سختى ها تنها نمى گذارى !