يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لَا تَسْأَلُوا عَنْ أَشْيَاءَ إِنْ تُبْدَ لَكُمْ تَسُؤْكُمْ وَإِنْ تَسْأَلُوا عَنْهَا حِينَ يُنَزَّلُ الْقُرْآَنُ تُبْدَ لَكُمْ عَفَا اللَّهُ عَنْهَا وَاللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ (101 ) قَدْ سَأَلَهَا قَوْمٌ مِنْ قَبْلِكُمْ ثُمَّ أَصْبَحُوا بِهَا كَافِرِينَ (102 )
سؤال، كليد فهم حقيقت است، كسانى كه كمتر مى پرسند، كمتر مى دانند، تو دوست دارى تا بندگان تو هرچه را نمى دانند، از اهل آن، بپرسند.
امّا گاهى پنهان ماندن بعضى چيزها، بهتر است و پرسش و اصرار در آن ناپسند است، براى مثال بيشتر پزشكان صلاح مى دانند كه بيمارى هاى سخت را به بيماران نگويند تا آنان وحشت نكنند و اميد خود را از دست ندهند، زيرا اگر بيمارى اميد خود را از دست داد، بهبودى او سخت مى شود.
همچنين در مسائل نظامى و جنگى، افشاى همه اسرار، زيان آور و گاهى فاجعه آفرين است.
خلاصه آن كه پرسش هاى نابه جا و بهانه گيرى و اصرار بى مورد، پسنديده نيست و تو مسلمانان را از آن نهى كردى، تو هرگاه پاسخ سؤالى را لازم مى ديدى، به پيامبر خود آيه اى از قرآن را نازل مى كردى تا مردم پاسخ سؤال خود را مى يافتند، از مردم مى خواهى تا زمان نزول آيات قرآن، صبر كنند و سؤالات بى جا نپرسند.
تو از خطاى بعضى ها (كه سؤالات بى جايى نموده بودند) گذشتى، زيرا تو خداى مهربان و بردبار هستى.
اين نكته را هم بيان مى كنى كه امّت هاى قبلى از پيامبران خود سؤالاتى بى جا مى كردند و وقتى پيامبران پاسخ مى دادند، آنان به وظيفه خود عمل نمى كردند و به دستور تو، كفر مىورزيدند و از سعادت و رستگارى دور مى شدند.

* * *