لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَى لِسَانِ دَاوُودَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ (78 ) كَانُوا لَا يَتَنَاهَوْنَ عَنْ مُنْكَر فَعَلُوهُ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (79 ) تَرَى كَثِيرًا مِنْهُمْ يَتَوَلَّوْنَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَبِئْسَ مَا قَدَّمَتْ لَهُمْ أَنْفُسُهُمْ أَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَفِي الْعَذَابِ هُمْ خَالِدُونَ (80 ) وَلَوْ كَانُوا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالنَّبِيِّ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَا اتَّخَذُوهُمْ أَوْلِيَاءَ وَلَكِنَّ كَثِيرًا مِنْهُمْ فَاسِقُونَ (81 )لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِينَ آَمَنُوا الْيَهُودَ وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا وَلَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذِينَ آَمَنُوا الَّذِينَ قَالُوا إِنَّا نَصَارَى ذَلِكَ بِأَنَّ مِنْهُمْ قِسِّيسِينَ وَرُهْبَانًا وَأَنَّهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ (82 ) وَإِذَا سَمِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنَا آَمَنَّا فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِينَ (83 ) وَمَا لَنَا لَا نُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَمَا جَاءَنَا مِنَ الْحَقِّ وَنَطْمَعُ أَنْ يُدْخِلَنَا رَبُّنَا مَعَ الْقَوْمِ الصَّالِحِينَ (84 )فَأَثَابَهُمُ اللَّهُ بِمَا قَالُوا جَنَّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَذَلِكَ جَزَاءُ الُْمحْسِنِينَ (85 ) وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآَيَاتِنَا أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ (86 )
بار ديگر از يهوديان (بنى اسرائيل) سخن مى گويى، آنان افتخار مى كردند كه از فرزندان داوود(عليه السلام)هستند، داوود(عليه السلام)يكى از پيامبران تو بود كه به او مقامى بس بزرگ عنايت كردى، امّا افسوس كه بنى اسرائيل راه گمراهى را برگزيدند و داوود(عليه السلام)آنان را نفرين كرد، همچنين عيسى(عليه السلام)هم آنان را نفرين نمود.
آرى، يهوديان به گناه و معصيت روى آوردند و از پيامبران تو پيروى نكردند و از رحمت تو دور شدند.
عدّه اى هم در ميان يهوديان بودند كه اهل گناه نبودند، امّا تو آنان را نفرين نمودى و به عذاب خود گرفتار نمودى.
به راستى گناه آنان چه بود؟
آنان "نهى از منكر" نمى كردند، گناهكاران را از گناه بازنمى داشتند، با گناهكاران گرم مى گرفتند، هرگز به آنان تذكّر نمى دادند.
اين درس بزرگى براى من است، من نمى توانم بى اعتنا به وضع جامعه خود باشم، اين وظيفه من است كه اگر در فضاى جامعه، گناهى را مى بينم، نسبت به آن حسّاس باشم، نهى از منكر كنم، اين كه بگويم: "هر كسى در قبر خود مى خوابد و گناه ديگران ربطى به من ندارد"، اشتباه است.

* * *

يهوديان كه در زمان محمّد(صلى الله عليه وآله)زندگى مى كردند، ادّعا مى كردند پيرو دين آسمانى هستند، امّا آنان با بُت پرستان مكّه دوست شده بودند، آنان با محمّد(صلى الله عليه وآله)دشمنى مى كردند و براى نابودى اسلام تلاش مى كردند.
اگر آنان خود را پيرو دين آسمانى مى دانستند چرا با بُت پرستان دوستى مى كردند؟
محمّد(صلى الله عليه وآله)همه را به پرستش خداى يگانه فرا مى خواند، اين همان چيزى است كه تورات، مردم را به آن دعوت مى كند، پس چرا پيروان تورات، با بُت پرستان پيمان بسته اند؟
آنان با اين كار خود خشم و غضب تو را براى خود خريدند و در قيامت در عذاب هميشگى گرفتار خواهند شد.
اگر آنان به تو و پيامبر خود (موسى(عليه السلام)) و تورات ايمان واقعى داشتند، هرگز با بُت پرستان دوستى نمى كردند، امّا آنان از راه حقّ جدا شده اند و به گمراهى رو آورده اند.

* * *

تو مى خواهى پاسخ اين سؤال را بدهى: چه كسانى دشمن ترينِ مردم به مسلمانان هستند؟
يهوديان و مُشركان.
در تاريخ اسلام مى بينيم كه بيشتر دشمنى ها و گرفتارى ها از طرف يهوديان و مشركان بوده است، آنان همواره تلاش كرده اند تا مانع رشد اسلام بشوند. آنان بارها به جنگ محمّد(صلى الله عليه وآله)آمدند و سعى كردند تا نداى او را خاموش كنند امّا موفّق نشدند.
متأسّفانه بيشتر يهوديان، خود را نژاد برتر مى دانستند، آنان با اين كه فهميدند محمّد(صلى الله عليه وآله)پيامبر توست، امّا به او ايمان نياوردند، زيرا آنان مايل بودند كه آخرين پيامبر تو، از نژاد آنان باشد، محمّد(صلى الله عليه وآله)از نژاد آنان نبود و همين امر باعث شد تا آنان با او دشمنى كنند.
سؤال بعدى كه تو مى خواهى اكنون به آن پاسخ بدهى اين است: چه كسانى بيش از ديگران به مسلمانان نزديك مى باشند و آنان را دوست دارند؟
مسيحيان.
تاريخ نشان داده است كسانى كه خود را پيرو انجيل مى دانند و از عيسى(عليه السلام)پيروى مى كنند، روحيّه حق پذيرى بيشترى دارند. عدّه زيادى از آنان، وقتى حقيقت را فهميدند، مسلمان شدند و از قرآن پيروى كردند.
به راستى راز اين حق پذيرىِ مسيحيان چيست؟
در ميان مسيحيان دانشمندان و زاهدان شب زنده دارى بودند كه ترك دنيا كرده بودند و غرور و تكبّر نداشتند.
دانشمندان، در جستجوى حقيقت برمى آيند و وقتى آن را مى يابند، مردم را به آن دعوت مى كنند، همچنين زاهدان، بندگى و اطاعت از تو را در جامعه رواج مى دهند و اين باعث مى شود كه مردم به سوى تو بيايند و حقّ را بپذيرند.
وقتى آنان قرآنى را كه تو بر محمّد(صلى الله عليه وآله)نازل كردى، مى شنوند، اشك شوق مى ريزند، زيرا آنان به حقيقت رسيده اند، آنان نداىِ تو را اجابت مى كنند و مى گويند: "بارخدايا ! ما به پيامبر تو ايمان آورديم، از تو مى خواهيم ما را از پيروان او قرار دهى".
آنان به دوستان خود چنين مى گويند: "براى چه به خدا و پيامبر او ايمان نياوريم؟ ما آرزو داريم كه خدا ما را با بندگان خوبش وارد بهشت كند".
آرى، آنان وقتى فهميدند كه محمّد(صلى الله عليه وآله)پيامبر توست، به او ايمان آوردند، از همه دنياىِ خود گذشتند و ايمان را برگزيدند و نداى تو را اجابت كردند.
تو هم به آنان پاداشى بزرگ عنايت خواهى كرد، آنان را به آرزويشان مى رسانى و در بهشت جاودان خود جاى مى دهى، بهشتى كه نهرهاى زيبا زير درختانش جارى است، آنان براى هميشه در آن بهشت ماندگار خواهند بود و اين پاداشى است كه تو به بندگان خوبت مى دهى، امّا كسانى كه حقّ را شناختند و به آن كفر ورزيدند و قرآن تو را دروغ خواندند، در آتش دوزخ گرفتار خواهند شد.

* * *