قَدْ جَاءَكُمْ بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ عَمِيَ فَعَلَيْهَا وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِحَفِيظ (104 )وَكَذَلِكَ نُصَرِّفُ الاَْيَاتِ وَلِيَقُولُوا دَرَسْتَ وَلِنُبَيِّنَهُ لِقَوْم يَعْلَمُونَ (105 ) اتَّبِعْ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ (106 )وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا أَشْرَكُوا وَمَا جَعَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيل (107 )
تو براى هدايت انسان ها، رهنمودهاى زيادى فرستادى، اين قرآن، كتابى است كه شيوه زندگى صحيح را به او ياد مى دهد.
هر كس به چشم بصيرت در قرآن بنگرد و پيام آن را بفهمد و به آن ايمان آورد، به نفع خودش است و هر كس هم چشم را خود ببندد و ايمان نياورد، به خودش ضرر زده است.
تو از پيامبر نخواستى تا مردم را با اجبار و زور، مسلمان كند، پيامبر وظيفه دارد پيام قرآن را به همه برساند، اين خود انسان است كه بايد تصميم بگيرد و راه خود را انتخاب كند.
تو سخنان خود را به شيوه هاى مختلف بيان مى كنى تا مردم، پيام تو را به خوبى بفهمند و دست از بُت پرستى بردارند و به تو ايمان بياورند.
تو مى دانى كه بُت پرستان مى گويند: "اين قرآن، از طرف خدا نيست، محمّد اين سخنان را از علماىِ يهودى و مسيحى فرا گرفته است".
به راستى اگر محمّد(صلى الله عليه وآله)، آيات قرآن را از تورات يهوديان و انجيل مسيحيان فرا گرفته است، پس چرا اين قدر ميان قرآن و آن دو كتاب اختلاف است؟
چرا مطالب تحريف شده آن دو كتاب در قرآن راه نيافته است؟ چرا قرآن در خيلى موارد، بر خلاف آن سخن گفته است؟
اكنون تو به محمّد(صلى الله عليه وآله)مى گويى:
بگذار آنان هرچه مى خواهند بگويند، به يقين بدان كسانى كه اهل فهم و دانش هستند، حقيقت را مى دانند، آنان با كمى فكر متوجّه مى شوند كه اين قرآن، سخن من است كه به تو وحى كرده ام.
اى محمّد ! وقتى پيام مرا براى مردم بيان كردى، ديگر كارى نداشته باش كه آنان ايمان مى آورند يا نه، تو كار خودت را ادامه بده، من انسان ها را آزاد آفريده ام، آنان به اختيار و انتخاب خود، ايمان مى آورند يا كافر مى شوند، من هيچ كس را مجبور به ايمان نمى كنم، از آنچه به تو وحى كرده ام، پيروى كن، خدايى جز من نيست، از كسانى كه به من شرك مىورزند و بُت ها را عبادت مى كنند، روى بگردان.
اگر من مى خواستم هيچ كس به من شرك نمىورزيد و بُت ها را پرستش نمى كرد و همه اهل ايمان بودند، امّا اين ايمان، ايمانى از روى اجبار بود و ارزشى نداشت، ايمانى ارزش دارد كه انسان از روى اختيار و با آزادى، آن را انتخاب كند.
من هرگز كسى را مجبور نمى كنم كه دست از شرك و بُت پرستى بردارد. من پيام و سخن خود را براى هدايت او به گوشش مى رسانم، اين كار من است، امّا او بايد خودش ايمان يا كفر را انتخاب كند.
اى محمّد ! من تو را مسئول اعمال و رفتار آنان قرار ندادم، از تو نخواستم كه آنان را مجبور به ايمان آوردن كنى، وظيفه تو، تنها رساندن پيام من به آنان است.

* * *