إِنَّ اللَّهَ فَالِقُ الْحَبِّ وَالنَّوَى يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَمُخْرِجُ الْمَيِّتِ مِنَ الْحَيِّ ذَلِكُمُ اللَّهُ فَأَنَّى تُؤْفَكُونَ (95 ) فَالِقُ الاِْصْبَاحِ وَجَعَلَ اللَّيْلَ سَكَنًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ حُسْبَانًا ذَلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ (96 ) وَهُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ النُّجُومَ لِتَهْتَدُوا بِهَا فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ قَدْ فَصَّلْنَا الاَْيَاتِ لِقَوْم يَعْلَمُونَ (97 )
اكنون از قدرت خود برايم سخن مى گويى تا من از خواب غفلت بيدار شوم و در زندگى خود بيشتر به ياد تو باشم.
تو رمز و راز پيدايش حيات را بيان مى كنى، تو هستى كه دانه و هسته را مى شكافى و از آن جوانه سبز بيرون مى آورى تا گياهى سرسبز شود.
تو زنده را از مرده و مرده را از زنده پديد مى آورى، فقط تو شايسته پرستش هستى.
از دانه مرده، گياه تر و تازه به وجود مى آورى، از گياه سرسبز، دانه مى آفرينى.
تو انسان را از نطفه اى به وجود مى آورى و سپس از اين انسان، نطفه مى آفرينى تا نسل انسان ادامه پيدا كند. تو آفريدگار اين جهان هستى و قدرت تو، بى پايان است، پس چرا انسان ها از حقّ روى گردان مى شوند؟
تو با قدرت خود، صبح و روشنى را از تيرگى شب آشكار مى كنى و شب را مايه آرامش بشر قرار دادى و براى حركت خورشيد و ماه، برنامه ريزى نمودى، ميليون ها سال است كه خورشيد و ماه در آسمان نورافشانى مى كنند و با نظم و طبق برنامه، طلوع و غروب دارند، اين برنامه اى است كه تو از روى علم و توانايى براى آن دو قرار داده اى. انسان ها مى توانند از روى حركت دقيق و منظّم ماه و خورشيد، گذشت زمان را به صورت دقيق، محاسبه كنند.
تو در آسمان ها، ستارگان را براى راهنمايى بشر قرار دادى تا در تاريكى هاى خشكى و دريا به وسيله آن ها، راه خود را پيدا كنند، تو نشانه هاى قدرت خود را براى كسانى كه اهل تحقيق و انديشه اند، بيان مى كنى.

* * *

در بيابان غربت، گرفتار شده ام، هيچ كس نيست تا به فريادم برسد، من چه بايد بكنم؟ كجا بروم؟ هيچ پناهى ندارم، از مردم شهر فرارى شده ام، راه را گم كرده ام.
فهميده ام كه اين دنيا، وفايى ندارد، دير يا زود بايد از اينجا بروم، دل بستن به اينجا كارى بيهوده است، آيا آدم عاقل به "سراب" دل مى بندد؟
چه كنم؟ به كه پناه ببرم؟
اين سخن تو را مى خوانم: "و در آسمان ها، ستارگان را براى راهنمايى بشر قرار دادم تا در تاريكى ها به وسيله آن ها راه خود را پيدا كنند".
اين ستارگانى كه راه را به من نشان مى دهند، كجايند؟ به جستجو ادامه مى دهم، تحقيق مى كنم، مطالعه مى كنم...
سرانجام مى فهمم كه اين ستارگان، آل محمّد(عليهم السلام)هستند.[110]
امام زمان(عليه السلام)، كسى است كه مى تواند دست مرا بگيرد و راهنمايى ام كند، تو او را "مهدى" نام نهاده اى و امامِ من قرار داده اى.
مهدى(عليه السلام)، همانند پدرى مهربان مرا دوست دارد، وقتى پدرى مى بيند كه فرزندش به بيراهه مى رود، دست روى دست نمى گذارد. پدر وقتى مى بيند كه فرزندش به سوى گمراهى مى رود، برمى خيزد، فرزندش را كمك مى كند، دستش را مى گيرد و او را نجات مى دهد. خدا او را همچون ستاره اى براى هدايت انسان ها قرار داده است.
اكنون من ديگر نگران نيستم، من با نور امام زمان، هدايت شده ام، چرا نگران باشم؟ من مهربانى او را باور دارم، او نشانه مهربانى توست.
هر كس بخواهد به سوى تو بيايد، بايد به سوى مهدى(عليه السلام)آيد و به او توجّه كند، هر كس راه ديگرى برود، هرگز به مقصد نمى رسد.

* * *