إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ أَنَّ لَهُمْ مَا فِي الاَْرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذَابِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَا تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (36 ) يُرِيدُونَ أَنْ يَخْرُجُوا مِنَ النَّارِ وَمَا هُمْ بِخَارِجِينَ مِنْهَا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِيمٌ (37 )
سخن از تقرّب و نزديكى به تو به ميان آمد، كمال و سعادت انسان در اين است كه هرچه بيشتر به تو نزديك شوند، من بايد بدانم كه اگر تو مرا به ايمان و انجام اعمال نيك فرا مى خوانى، براى اين است كه من به رستگارى برسم.
نماز و روزه و عبادت هاى من، هيچ نفعى براى تو ندارد، اين عبادت ها باعث مى شود كه من در روز قيامت در بهشت تو مهمان باشم. اگر من به امام زمان ايمان داشته باشم، نفع آن به خودم مى رسد.
امّا كسانى كه به تو و پيامبر و قرآن تو كفر مىورزند و نافرمانى تو را مى كنند، هرگز به تو ضررى نمى زنند، نتيجه اين نافرمانى آن ها، آتش جهنّمى خواهد بود كه در روز قيامت گرفتار آن خواهند شد، در آن روز، هيچ راه نجاتى براى آنان نخواهد بود، اگر هرچه در زمين است، مال آنان باشد و حتّى دو برابر آن را نيز داشته باشند و همه آن را براى نجات خود بدهند، از آنان پذيرفته نمى شود و هرگز از عذاب، رهايى نمى يابند، آنان آرزو مى كنند كه از آتش جهنّم خارج شوند، ولى نخواهند توانست و عذابى پايدار در انتظار آنها است.

* * *