وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَد مَيِّت فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الَّثمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (57 )
اگر من به نعمت هاى تو فكر كنم، تو را بيشتر دوست خواهم داشت و اين باعث كمال و رشد من خواهد شد، نعمت هاى تو بر ما زياد است، يكى از آنان همين باران است، تو به وسيله بادها، ابرهاى باران زا را به سوى سرزمين هاى خشك و پژمرده مى فرستى و باران رحمت خود را نازل مى كنى، نهرهاى آب از اين باران جارى مى شود و زمين خشك زنده مى شود و گياهان رشد مى كنند.
تو از دل خاك، ميوه هاى گوناگون بيرون مى آورى، تو اين گونه زمين مرده را زنده مى كنى و به آن طراوت و سرسبزى مى دهى، اين نشانه قدرت توست، تو در روز قيامت هم مردگان را زنده مى كنى و از خاك بيرون مى آورى تا براى حسابرسى به پيشگاه تو بيايند. من بايد قدرى فكر كنم، كسى كه مى تواند زمين مرده را زنده كند، مى تواند مردگان را هم زنده كند.

* * *