قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَخَذَ اللَّهُ سَمْعَكُمْ وَأَبْصَارَكُمْ وَخَتَمَ عَلَى قُلُوبِكُمْ مَنْ إِلَهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُمْ بِهِ انْظُرْ كَيْفَ نُصَرِّفُ الاَْيَاتِ ثُمَّ هُمْ يَصْدِفُونَ (46 ) قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ بَغْتَةً أَوْ جَهْرَةً هَلْ يُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الظَّالِمُونَ (47 )
با انسان چنين سخن مى گويى تا شايد به خود آيد و از خواب غفلت بيدار شود: اى انسان ! همه نعمت هايى كه دارى، من به تو داده ام، اگر من گوش و چشم تو را از كار بيندازم و عقل و هوش تو را بگيرم تا ديگر چيزى نفهمى، جز من چه كسى مى تواند آن نعمت ها را به تو بازگرداند؟ جز من چه كسى مى تواند بار ديگر تو را شنوا و بينا و دانا كند؟
تو اين سخنان را بيان مى كنى تا كسانى كه تو را فراموش كرده اند، به هوش آيند، امّا آنان هيچ توجّهى نمى كنند.
اگر عذاب تو به صورت ناگهانى يا به طور آشكار نازل شود، ستمكاران چه خواهند كرد؟ آيا به جز آنان، كسى از خشم تو، هلاك خواهد شد؟
وقتى كه بلايى همچون زلزله و طوفان و... فرا برسد، ستمكاران به غضب تو گرفتار مى شوند و از اين دنيا به آتش دوزخ منتقل مى شوند و در آتش سوزان آن، مى سوزند، البتّه در اين ميان ممكن است عدّه اى از اهل ايمان هم جان بدهند، امّا آنان هرگز به خشم تو مبتلا نمى شوند، آنان مهمانِ رحمت و مهربانى تو مى شوند و به بهشت تو وارد مى شوند.
آرى، ممكن است بندگان خوبت در اين دنيا به بلاها و سختى ها مبتلا شوند، امّا آنان هرگز به خشم تو گرفتار نمى شوند، (خشمى كه سرانجام آن، آتش جهنّم است).[91]

* * *