وَهُوَ الَّذِي أَنْشَأَ جَنَّات مَعْرُوشَات وَغَيْرَ مَعْرُوشَات وَالنَّخْلَ وَالزَّرْعَ مُخْتَلِفًا أُكُلُهُ وَالزَّيْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُتَشَابِهًا وَغَيْرَ مُتَشَابِه كُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ وَآَتُوا حَقَّهُ يَوْمَ حَصَادِهِ وَلَا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ (141 )
اكنون از نشانه هاى قدرت خود سخن مى گويى تا همه انديشه كنند و تو را بپرستند و از عبادت غير تو دست بردارند.
آفرينش درختان كه هركدام از آنان ميوه اى با طعم و بوى مختلفى دارد و نيازهاى بدن انسان را تأمين مى كند، نشانه عظمت و قدرت توست.
تو باغ هايى را آفريدى كه درختان آن، بعضى (مثل درخت انگور) بر روى پايه قرار گرفته اند و بعضى خود بر روى پا ايستاده اند.
تو درخت خرما و كشتزار با محصولات مختلف را آفريدى. درخت زيتون و انار پديد آوردى، ميوه هايى كه شبيه هم هستند و ميوه هايى كه شباهتى به هم ندارند را خلق كردى.
از بندگان خود مى خواهى تا از آن درختان، هنگامى كه به ثمر مى نشينند، بخورند. همچنين هنگامى كه محصول خود را برداشت مى كنند، حقّ فقيران را بدهند و به آنان كمك كنند و نه در خوردن و نه در انفاق كردن، اسراف و زياده روى نكنند كه تو اسراف كنندگان را دوست ندارى.
بعضى ها همه دارايى خود را به فقيران مى دهند و هيچ چيز براى زن و فرزند خود باقى نمى گذارند، اين كار اسراف است و تو آن را دوست ندارى.[123]

* * *