وَحَاجَّهُ قَوْمُهُ قَالَ أَتُحَاجُّونِّي فِي اللَّهِ وَقَدْ هَدَانِ وَلَا أَخَافُ مَا تُشْرِكُونَ بِهِ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ رَبِّي شَيْئًا وَسِعَ رَبِّي كُلَّ شَيْء عِلْمًا أَفَلَا تَتَذَكَّرُونَ (80 ) وَكَيْفَ أَخَافُ مَا أَشْرَكْتُمْ وَلَا تَخَافُونَ أَنَّكُمْ أَشْرَكْتُمْ بِاللَّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ عَلَيْكُمْ سُلْطَانًا فَأَيُّ الْفَرِيقَيْنِ أَحَقُّ بِالاَْمْنِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (81 ) الَّذِينَ آَمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْم أُولَئِكَ لَهُمُ الاَْمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ (82 )وَتِلْكَ حُجَّتُنَا آَتَيْنَاهَا إِبْرَاهِيمَ عَلَى قَوْمِهِ نَرْفَعُ دَرَجَات مَنْ نَشَاءُ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (83 )
ابراهيم(عليه السلام)با مردم سخن گفت و آن ها را از پرستش غير خدا برحذر داشت. عدّه اى ماه و خورشيد و ستاره زهره را مى پرستيدند، امّا بيشتر مردم آن روزگار، بت پرست بودند. ابراهيم(عليه السلام)از آنان خواست تا فقط تو را بپرستند و يكتاپرست شوند.
آنان وقتى سخن ابراهيم(عليه السلام)را شنيدند به او گفتند:
اى ابراهيم ! تو از ما مى خواهى از دين پدران خود دست بكشيم، در حالى كه پدران و نياكان ما، همه بر اين دين بوده اند، ما از دين آنان دست برنمى داريم، زيرا از عاقبت آن مى ترسيم، ما مى ترسيم به خشم بُت ها گرفتار شويم، تو هم كه از عبادت بُت ها جدا شده اى، به زودى به خشم آنان گرفتار خواهى شد، پس بهتر است به دين ما بازگردى.
اين حكايت همه انسان هاى آزاده است، وقتى آنان به مرحله بالايى از فهم و درك مى رسند و از مردم زمان خود بيشتر مى فهمند، گرفتار هجوم مردم مى شوند، مردم مى خواهند آن ها را مثل خود كنند و اينجاست كه مبارزه آغاز مى شود، مبارزه بين دانايى و جهالت !

* * *

ابراهيم(عليه السلام)در جواب آنان چنين گفت:
اى مردم ! چرا درباره خدايى كه مرا هدايت كرده است با من بحث و ستيزه مى كنيد، من هرگز از بُت هايى كه شما مى پرستيد، نمى ترسم، بُت ها نمى توانند به كسى سود يا زيانى برسانند.
ممكن است براى من اتّفاق ناگوارى پيش بيايد، امّا هرگز آن اتّفاق به خاطر خشم بُت هاى شما نيست، بلكه خدا چنين اراده كرده است.
يقين دارم كه مصلحت من هم در همان است، زيرا وسعت علم خدا، همه چيز را فرا گرفته است. آيا وقت آن نشده است از سخنان من پند بگيريد؟
شما مرا از خشم بُت ها مى ترسانيد، من چگونه از خشم بُت هاى شما بترسم ولى شما از اين كه پرستش خداى يگانه را رها كرده ايد و به بُت پرستى رو آورده ايد، نمى ترسيد؟
شما كه هيچ دليلى براى عبادت اين بُت ها نداريد، اگر ادّعا مى كنيد كه اهل فهم هستيد بگوييد بدانم كدام يك از ما به امن و آرامش شايسته تر هستيم و نبايد ترسى به دل داشته باشيم؟
چه كسى از آينده خود ترس ندارد، شما كه بُت ها را عبادت مى كنيد يا من كه خداى يگانه را مى پرستم؟
كسانى كه به خدا ايمان آوردند و ايمان خود را به شرك آلوده نكردند، در امنيّت و آسودگى خواهند بود، آنان كسانى هستند كه به راه راست، هدايت شده اند.[105]

* * *

ابراهيم(عليه السلام)در اين سخن خود پيام ديگرى به همه انسان ها داد، آرامش و آسايش فقط در سايه ايمان به تو حاصل مى شود.
كسى كه به تو ايمان بياورد و ايمان خود را به شرك آلوده نسازد، به هدايت دست يافته است و در دو جهان در آسايش و آرامش خواهد بود.
ممكن است در اين دنيا با بلا و سختى هايى روبرو شود، امّا چون مى داند كه همه كارهاى تو از روى حكمت و مصلحت است و در مهربانى تو هيچ شكّى ندارد، آن سختى ها را به جان مى خرد و صبر مى كند، ممكن است او در اوج سختى باشد، امّا قلب او آرام است و اين سرمايه اى بس بزرگ است.
او در روز قيامت در بهشت جاودان جاى دارد.

* * *

اين سخنان و روشى كه ابراهيم(عليه السلام)در سخن گفتن با مردم به كار برد، از سوى تو بود، تو اين سخنان را به ابراهيم(عليه السلام)وحى نمودى و به او آموختى.
تو مقام هر كس را كه بخواهى، بالا و بالاتر مى برى، اين لازمه حكمت و علم توست، وقتى مى بينى كه بنده اى از بندگانت، در راه تو كوشش مى كند و از گمراهان نمى هراسد و در همه جا از ايمان به تو سخن مى گويد، تو به او مقامى بزرگ عنايت مى كنى.

* * *