وَالَّذِينَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَا نُكَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (42 )
امّا كسانى كه به تو و پيامبران تو ايمان آوردند و اعمال نيك انجام دادند، براى هميشه در بهشت، مهمان تو خواهند بود و از نعمت هاى زيباى آن بهره مند خواهند شد.
من لحظه اى با خود فكر مى كنم، آرزو مى كنم كه اهل بهشت باشم، آيا مى توانم؟ به راستى اهل بهشت شدن، كار سختى است؟
تو در پاسخ اين سؤال چنين مى گويى: "من هرگز كسى را بيش از قدرت و توانش، فرمان نمى دهم و تكليف نمى كنم".
اين هم قانون توست: در دين تو، فرمان طاقت فرسا وجود ندارد، همه مى توانند اهل بهشت بشوند، تكليف هر كس به اندازه قدرت اوست، تو از هر كس به اندازه استعداد و امكاناتش، انتظار ايمان و عمل نيك دارى. مهم اين است كه من به وظيفه ام عمل كنم، وظيفه اى كه با توجّه به شرايط خود من براى من تعريف كرده اى و هرگز خارج توان و قدرت من نيست.

* * *