قَالُوا نُرِيدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْهَا وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَنَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنَا وَنَكُونَ عَلَيْهَا مِنَ الشَّاهِدِينَ (113 )قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لاَِوَّلِنَا وَآَخِرِنَا وَآَيَةً مِنْكَ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَيرُ الرَّازِقِينَ (114 ) قَالَ اللَّهُ إِنِّي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِينَ (115 )
حواريّون به عيسى(عليه السلام)گفتند: "ما مى خواهيم از آن غذا بخوريم و دل هاى ما به پيامبرى تو مطمئن شود و بدانيم كه به ما راست گفته اى و ما بر پيامبرى تو شاهد و گواه باشيم".
اينجا بود كه عيسى(عليه السلام) دست به دعا برداشت و چنين گفت: "بارخدايا ! براى ما از آسمان سفره غذايى بفرست تا براى ما و اهل زمان ما و كسانى كه بعد از ما مى آيند، هم عيد و روز سرور باشد و هم نشانه اى از جانب تو براى پيامبرى من باشد، خدايا ! ما را رزق و روزى عنايت فرما كه تو بهترين روزى رسان هستى".
و تو در جواب عيسى(عليه السلام)چنين گفتى: "اى عيسى ! من اين سفره غذا را از آسمان براى شما مى فرستم امّا بدانيد بعد از ديدن اين نشانه بزرگ، هر كس از شما كفر بورزد، او را چنان عذاب كنم كه هيچ كس را آن چنان عذاب نكرده باشم".
بعد از لحظاتى، سفره آسمانى نازل شد، آن سفره، هفت عدد نان و هفت ماهى پخته شده بود، حواريّون از آن غذا خوردند و شكر تو را به جا آوردند.[74]

* * *

اى حواريّون ! هر كس از شما كفر بورزد، او را چنان عذاب كنم كه هيچ كس را آن چنان عذاب نكرده باشم !
اين بالاترين تهديد توست، به راستى چرا تو اين گونه آنان را تهديد نمودى؟ چرا؟
اصل اين است كه انسان با عبادت و بندگى تو به مقام هاى بالاى ايمان برسد، اين دنيا، دنياى مسابقه است، هر كس بيشتر تلاش كند و تحقيق بيشترى كند و به وظيفه اش درست عمل كند، به مقامات بالاتر راه مى يابد و سرانجام به مقام يقين دست مى يابد.
اگر كسى از تو بخواهد تا پرده از چشم و گوش او بردارى و دنياى غيب را به او نشان بدهى و در اين خواسته خود اصرار بورزد، تو چه بسا دعاى او را مستجاب كنى و او را به مقام غيب و شهود برسانى.
نكته مهم اين است: چنين انسانى كه اين گونه به مقام شهود و غيب رسيده است، اگر ذرّه اى خلاف كند، از آن مقام سقوط مى كند و مجازات سنگينى در انتظار او خواهد بود.
آرى، كسى كه به مقام شهود و يقين مى رسد، مسئوليّت او بسيار سنگين مى شود و كمترين غفلت او، نابخشيدنى است، زيرا او چيزهايى را ديده است كه ديگران نديده اند.
اكنون من مى فهمم تا زمانى كه ظرفيّت لازم را كسب نكرده ام، هرگز اصرار نكنم كه تو پرده از چشم و گوش من بردارى و مرا به مقام شهود برسانى.

* * *