قُلْ لَا أَجِدُ فِي مَا أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّمًا عَلَى طَاعِم يَطْعَمُهُ إِلَّا أَنْ يَكُونَ مَيْتَةً أَوْ دَمًا مَسْفُوحًا أَوْ لَحْمَ خِنْزِير فَإِنَّهُ رِجْسٌ أَوْ فِسْقًا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغ وَلَا عَاد فَإِنَّ رَبَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (145 )
اى محمّد ! به آنان بگو كه من در آنچه وحى شده است، هيچ غذايى را حرام نمى بينم به جز اينكه گوشت مردار باشد يا خونى باشد كه از بدن حيوان، بيرون ريخته است يا گوشت خوك كه اين ها همه پليد مى باشند. همچنين آن قربانى كه هنگام ذبح، نام بُت ها بر آن برده شده باشد، حرام است.
اگر شخصى از روى ناچارى و ضرورت گرسنگى، اندكى از اين غذاهاى حرام را هم بخورد، من او را مى بخشم و او را به سبب خوردن آن غذاى حرام عذاب نمى كنم كه من بخشنده و مهربانم، البتّه بايد قصد كسى كه از روى ضرورت، غذاى حرام مى خورد، انجام گناه نباشد، او بايد اين كار را فقط براى حفظ جانش انجام دهد و در خوردن گوشت حرام، زياده روى نكند.

* * *