وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلّ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الاَْنْهَارُ وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلَا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ لَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ وَنُودُوا أَنْ تِلْكُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (43 )
تو دل هاى بهشتيان را از كينه و حسد و دشمنى پاك مى كنى تا آنان در آنجا دركمال آرامش باشند. كينه و حسد و دشمنى، آرامش را از انسان مى گيرد.
من با خود فكر مى كنم، ريشه كينه، حسد و دشمنى، همان فقر و محدوديّت است. در بهشت تو، هيچ فقر و محدوديّتى نيست، همه از نعمت هاى تو بهره مى برند و اين نعمت ها هيچ حد و اندازه اى ندارد، براى همين ديگر انگيزه اى براى كينه و حسد و دشمنى باقى نمى ماند.
اين آرامشى كه به دل هاى بهشتيان مى دهى، از بزرگترين نعمت ها مى باشد، كسى كه كينه و حسد به دل دارد، اگر در دريايى از نعمت ها غرق باشد، باز هم احساس راحتى و آرامش نمى كند.
اهل بهشت در نهايت دوستى، صفا و صميميّت زندگى مى كنند، همه از وضع خود راضى هستند، كسانى كه در مقام هاى پايين بهشت هستند، هرگز به كسانى كه در مقام هاى بالاى بهشت هستند، حسد نمىورزند.
نهرها و جوى هاى بزرگ از زير درختان بهشت جارى است و اهل بهشت زير درختان بلند آنجا منزل مى كنند. آنان وقتى نعمت هاى تو را مى بينند چنين مى گويند: "سپاس مخصوص خدايى است كه ما را به اين جايگاه پر از نعمت، رهنمون ساخت و اگر او ما را راهنمايى نمى كرد و پيامبران را براى راهنمايى ما نمى فرستاد، ما هرگز به اين مقام، راه نمى يافتيم، به درستى كه پيامبران ما را به حقّ رهبرى كردند".
در آن هنگام، تو به آنان چنين مى گويى: "اين همان بهشتى است كه شما به وسيله اعمال خوب خود، وارث آن شده ايد".

* * *

تو براى هر انسانى جايگاهى در بهشت و جايگاهى در جهنّم آماده كرده اى، وقتى كسى كفر بورزد به جهنّم مى رود، پس جايگاه بهشتى او چه مى شود؟
تو آن جايگاه را به مؤمنان مى دهى، در واقع، اهل ايمان، وارث جايگاه بهشتى كسانى مى شوند كه به بهشت نيامده اند. اين معناى سخن توست: "اين بهشتى است كه شما وارث آن شده ايد".

* * *